اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم
(عبدالله بن عمیر کلبی) در روز عاشورا چگونه به شهادت رسید؟
(عبدالله بن عمير كلبى) از جوانان شجاع و دلاور كوفه بود. روزى در نُخَيله ـ لشكرگاه كوفه ـ سپاه عظيمى را كه عازم كربلا بود مشاهده كرد، با خود گفت: به خدا سوگند من مشتاق جهاد با مشركان هستم و اميدوارم كه جنگ با اين سپاه كه با پسر پيامبرشان عزم جنگ دارند، كمتر از جهاد با مشركان نباشد، تصميمش را با همسرش «امّ وهب» در ميان گذاشت. وى نيز نظرش را تأييد كرد و به اتفاق همسرش شبانه به سوى كربلا شتافت.
در روز عاشورا چون يسار (غلام زياد بن ابيه) و سالم (غلام عبيدالله بن زياد) به ميدان آمدند و مبارز طلبيدند، ابتدا حبيب بن مظاهر و برير بن خضير عزم ميدان كردند ولى امام حسين(عليه السلام) مانع شد، آنگاه عبدالله بن عمير برخاست و از امام حسین(علیه السلام) اذن طلبيد، امام حسین(عليه السلام) اجازه داد و فرمود:
«گمان دارم كه حريفان خود را از پاى درآورى، اگر مى خواهى به جانب آنها برو».
وى به ميدان شتافت و با آن دو جنگيد و آنها را از پاى درآورد و در حالى كه انگشتان دست چپش قطع شده بود به سوى امام برگشت و اين رجز را خواند:
«إنْ تُنْكِرونِي فَأَنَا بْنُ كَلْبِ *** حَسْبِي بِبَيْتِي فِي عُلَيْم حَسْبي
إنّي امْرَءٌ ذُو مِرَّة وَعَصْب *** وَلَسْتُ بِالْخوّارِ عَنْدَ الْحَرْبِ
إنّي زَعِيمٌ لَكِ أُمَّ وَهْب *** بِالطَّعْنِ فِيهِمْ مَقْدَماً وَالضَّرْبِ».(1)
امّ وهب (همسر عبدالله بن عمير) كه شاهد ماجرا بود، عمود خيمه را گرفت و به سوى همسرش رفت و گفت: پدر و مادرم به فدايت، در برابر اين ذريه رسول خدا مبارزه كن.
امام حسين(عليه السلام) جلو آمد و فرمود: «جُزيتُمْ مِن أَهْلِ بَيْتِي خَيْراً، إرْجِعِي إلَى النِّساءِ رَحِمَكِ اللهُ فَقَدْ وُضِعَ عَنْكِ الْجِهادُ»؛ (خدا به شما در برابر دفاع از اهل بيتم خير دهد، به سوى زنان برگرد، خدا تو را رحمت كند، جهاد از تو برداشته شد).(2)
سپاه دشمن به راست و چپ حمله برد و جنگ سختى درگرفت و عبدالله بن عمير همانند شير مى جنگيد تا آنكه به شرف شهادت نايل آمد.(3)
پی نوشت:
(1). اگر مرا نمى شناسيد پس من فرزند قبيله كلب هستم، اين افتخار مرا كافى است كه من از قبيله بنى عُلَيم هستم، من مردى نيرومند و قوى پنجه ام و در ميدان جنگ ناتوان نيستم، اى ام وهب (همسرم) من تعهد مى كنم كه با نيزه و شمشير زدن رو به سوى دشمن كنم.
(2). رجوع كنيد به: انساب الاشراف، ج 3، ص 398؛ مقتل الحسين خوارزمى، ج 2، ص 22 و بحارالانوار، ج 45، ص 27 .
(3) . گردآوري از کتاب: «عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد، (زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، انتشارات امام على بن ابى طالب(عليه السلام)، قم، 1388 هـ.ش، ص 435.
پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
(عبدالله بن عمير كلبى) از جوانان شجاع و دلاور كوفه بود. روزى در نُخَيله ـ لشكرگاه كوفه ـ سپاه عظيمى را كه عازم كربلا بود مشاهده كرد، با خود گفت: به خدا سوگند من مشتاق جهاد با مشركان هستم و اميدوارم كه جنگ با اين سپاه كه با پسر پيامبرشان عزم جنگ دارند، كمتر از جهاد با مشركان نباشد، تصميمش را با همسرش «امّ وهب» در ميان گذاشت. وى نيز نظرش را تأييد كرد و به اتفاق همسرش شبانه به سوى كربلا شتافت.
در روز عاشورا چون يسار (غلام زياد بن ابيه) و سالم (غلام عبيدالله بن زياد) به ميدان آمدند و مبارز طلبيدند، ابتدا حبيب بن مظاهر و برير بن خضير عزم ميدان كردند ولى امام حسين(عليه السلام) مانع شد، آنگاه عبدالله بن عمير برخاست و از امام حسین(علیه السلام) اذن طلبيد، امام حسین(عليه السلام) اجازه داد و فرمود:
«گمان دارم كه حريفان خود را از پاى درآورى، اگر مى خواهى به جانب آنها برو».
وى به ميدان شتافت و با آن دو جنگيد و آنها را از پاى درآورد و در حالى كه انگشتان دست چپش قطع شده بود به سوى امام برگشت و اين رجز را خواند:
«إنْ تُنْكِرونِي فَأَنَا بْنُ كَلْبِ *** حَسْبِي بِبَيْتِي فِي عُلَيْم حَسْبي
إنّي امْرَءٌ ذُو مِرَّة وَعَصْب *** وَلَسْتُ بِالْخوّارِ عَنْدَ الْحَرْبِ
إنّي زَعِيمٌ لَكِ أُمَّ وَهْب *** بِالطَّعْنِ فِيهِمْ مَقْدَماً وَالضَّرْبِ».(1)
امّ وهب (همسر عبدالله بن عمير) كه شاهد ماجرا بود، عمود خيمه را گرفت و به سوى همسرش رفت و گفت: پدر و مادرم به فدايت، در برابر اين ذريه رسول خدا مبارزه كن.
امام حسين(عليه السلام) جلو آمد و فرمود: «جُزيتُمْ مِن أَهْلِ بَيْتِي خَيْراً، إرْجِعِي إلَى النِّساءِ رَحِمَكِ اللهُ فَقَدْ وُضِعَ عَنْكِ الْجِهادُ»؛ (خدا به شما در برابر دفاع از اهل بيتم خير دهد، به سوى زنان برگرد، خدا تو را رحمت كند، جهاد از تو برداشته شد).(2)
سپاه دشمن به راست و چپ حمله برد و جنگ سختى درگرفت و عبدالله بن عمير همانند شير مى جنگيد تا آنكه به شرف شهادت نايل آمد.(3)
پی نوشت:
(1). اگر مرا نمى شناسيد پس من فرزند قبيله كلب هستم، اين افتخار مرا كافى است كه من از قبيله بنى عُلَيم هستم، من مردى نيرومند و قوى پنجه ام و در ميدان جنگ ناتوان نيستم، اى ام وهب (همسرم) من تعهد مى كنم كه با نيزه و شمشير زدن رو به سوى دشمن كنم.
(2). رجوع كنيد به: انساب الاشراف، ج 3، ص 398؛ مقتل الحسين خوارزمى، ج 2، ص 22 و بحارالانوار، ج 45، ص 27 .
(3) . گردآوري از کتاب: «عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد، (زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، انتشارات امام على بن ابى طالب(عليه السلام)، قم، 1388 هـ.ش، ص 435.
پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
عبدالله بن عمیر،عبدالله بن عمیر کلبی،عبدالله بن عمیر در عاشورا،عبدالله بن عمیر در کربلا،شهادت عبدالله بن عمیر،نحوه شهادت عبدالله بن عمیر،عبدالله بن عمیر کلبی در کربلا،عبدالله بن عمیر کلبی در عاشورا،شهادت عبدالله بن عمیر کلبی،نحوه شهادت عبدالله بن عمیر کلبی،امام حسین و عبدالله بن عمیر،عبدالله بن عمیر کلبی و امام حسین،امام حسین و عبدالله بن عمیر کلبی