اگر ائمه(ع) نبودند ، خداوند شناخته نمی شد

امام محمد باقر(ع) فرمودند : خداوند تبارک و تعالی چهارده هزار سال قبل از آفرینش آدم ، چهارده نور از نور عظمت خود آفرید ، و آن ارواح ما بود . به آن حضرت عرض شد : ای فرزند رسول خدا(ص) ، آنها را به ترتیب نام ببر که آن چهارده نور چه کسانی هستند ؟ امام محمد باقر(ع) فرمودند : محمد ، علی ، فاطمه ، حسن ، حسین و نه نفر از فرزندان حسین(علیهم السلام) که نهمین ایشان قیام کننده آنان است . سپس همه آنها را یکی پس از دیگری نام برد ، و بعد از آن امام محمد باقر(ع) فرمودند : به خدا قسم ، ما جانشینان پیغمبریم ، و کسانی هستیم که آن حضرت به آنها وصیت کرده است ، ما آن مثانی هستیم که خداوند به پیامبر ما حضرت محمد(ص) عطا کرده است ، ما درخت نبوت و محل رویش رحمت و کانون حکمت ، و چراغهای دانش ، و جایگاه رسالت ، و محل رفت و آمد فرشتگان ، و گنجینه اسرار الهی و امانت خداوند بر بندگان او ، و حریم پاک پروردگار بزرگ ، و عهد و پیمان او هستیم که بندگانش را از آن سوال کند . هر کسی به عهد و پیمانی که با ما بسته است وفا کند و حق و حرمت ما را حفظ کند به پیمان الهی وفا کرده است ، و کسی که با ما پیمان شکنی کند تعهد و پیمان خود را با خداوند شکسته است ، کسی که ما را شناخت به ما معرفت پیدا کرد ، و آنکس که ما را نشناخت نسبت به ما جاهل است . نحن الأسماء الحسنی التی لایقبل الله من العباد عملاً إلا بمعرفتنا . ما نام های نیکوئی هستیم که خداوند عملی را از بندگانش جز با معرفت و شناخت ما نمی پذیرد . و به خدا قسم ، ما آن کلماتی هستیم که آدم از خداوند فرا گرفت و او را به آنها خواند و توبه اش پذیرفته گردید ، خداوند تبارک و تعالی ما را آفرید و آفرینش ما را نیکو قرار داد ، و به ما صورت و شمایل بخشید و آن شکل و شمایل را زیبا ترسیم نمود . ما را چشم بینای خود بر بندگانش و زبان گویای خود در میان آفریدگانش ، و دست گسترده خود به رأفت و مهربانی بر آنها قرار داد ، ما را وجه خود که از آن جهت باید به او روی آورند ، و دربان خود که بر او راهنمائی کنند قرار داد ، ما را خزانه دار علم و دانش و بازگوکننده وحی و نشانه های دینش ، و دستاویز محکم و راهنمای روشنی برای اهل هدایت قرار داد . به واسطه ما درختان میوه می دهند و میوه ها رسیده می شوند ، و رودها روان می گردند ، و باران از آسمان سرازیر و گیاهان زمین می رویند . وبعبادتنا عُبِدَ الله تعالی ، ولولانا ما عرف الله ، وأیم الله لولا کلمه سبقت وعهد أخذ علینا لقلت قولاً یعجب منه ، أو یذهل منه الأولون والآخرون . به بندگی ما خدا پرستش می شود ، و اگر ما نبودیم خداوند شناخته نمی شد ، و به خدا قسم اگر سفارش قبلی و عهد و پیمان ما نبود گفتاری را می گفتم که پیشینیان و آیندگان تعجب کنند و شگفت زده شوند .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد1 - بخش امام محمد بن علی الباقر(ع) - صفحه 542)