عاقبت خوبِ شیعیان ، عاقبت بدِ کفار و منافقین

عبداللَّه بن ابی یعفور می گوید که : به امام جعفر صادق(ع) عرض کردم : من با مردم که معاشرت می کنم ، خیلی تعجّب می کنم از عدّه ای که اهل ولایت و محبّت شما اهلبیت(ع) نیستند و فلان و فلان را دوست دارند ولی امانتدار و راستگو هستند و به عهد و پیمان خود وفادارند . امّا بعضی از اشخاصی که اهل ولایت و محبّت شما اهلبیت(ع) هستند این امانتداری و راستگوئی و وفاء به عهد و پیمان در آنها نیست . ابن ابی یعفور گوید : امام صادق(ع) در برابر من در حالی که نشسته بود قرار گرفت و مانند کسی که خشمناک باشد به من رو کرد و فرمودند : لا دین لمن دان بولایه إمام جائر لیس من اللَّه، ولا عتب علی من دان بولایه إمام عدل من اللَّه . کسی که معتقد به ولایت پیشوای ستمگری که از طرف خدا نیست باشد دین ندارد ، و کسی که معتقد به ولایت امام عادلی که از طرف خدا برگزیده شده است باشد بر او ملامت و سرزنشی نیست . ابن ابی یعفور می گوید که عرض کردم : آن گروه دین ندارند و این گروه سزاوار سرزنش نیستند ؟ ، امام صادق(ع) فرمودند : بلی ، آنها دین ندارند و اینها را نباید سرزنش کرد . سپس امام صادق(ع) فرمودند : آیا کلام خدا را نشنیده ای که فرموده است : (اَللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُم مِن الظُلُماتِ إلَی النُور) (سوره بقره ، آیه 257) . (خداوند ولی و سرپرست و یاور کسانی است که ایمان آورده اند ، آنها را از تاریکی ها به طرف روشنائی ها خارج می کند) . یعنی آنها را از تاریکی های گناه به سوی روشنائی توبه و آمرزش خارج می کند به خاطر ولایتی که نسبت به امام عادل برگزیده خدا دارند . بعد از آن خداوند تبارک و تعالی فرموده است : (وَالَّذینَ کَفَرُوا أوْلِیاؤُهُم الطاغُوت یُخْرِجُونَهُم مِن النُور إلَی الظُلُمات)( سوره بقره ، آیه 257) . (و آنها که کافر گشتند سرپرست ایشان طاغوت است و آنها را خداوند از روشنائی به تاریکی ها بیرون می برد) . ابن ابی یعفور می گوید : عرض کردم : اینکه فرموده است : (والّذین کفروا) آیا مقصودش کافران نیست ؟ امام صادق(ع) فرمودند : برای کافر در حال کفر چه نوری است تا او را از آن خارج کند و به طرف تاریکی بکشاند ؟ ، بلکه خداوند مقصودش کسانی است که مشمول نور اسلام و نورانیّت آن بودند ، و چون از حق پیروی نکردند و سرپرستی پیشوای ظالم غاصب را که منصوب از طرف پروردگار نبود پذیرفتند با این ولایت ناحق از نور اسلام به تاریکی کفر رهسپار شدند ، و سزاوار داخل شدن در آتش به همراه کافران گشتند که خداوند در آخر آیه فرموده است : (اُولئِکَ أصْحابُ النارِ هُمْ فیها خالِدُون) ( سوره بقره ، آیه 257) (آنها اهل آتش و دوزخند و برای همیشه در آن خواهند بود) .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد1 - بخش امام جعفر بن محمد الصادق(ع) - صفحه 567)

(الکافی : 375/1 ح3، تفسیر عیّاشی : 138/1 ح 460، بحار الأنوار : 323/23 ح 18 ، و 104/68 ح 18، و 135/72 ح 19 ، غیبه نعمانی : 132 ح 14، تأویل الآیات: 96/1 ح 87 ، و تفسیر برهان: 243/1 ح1، و نور الثقلین: 231/1 ح 107 به نقل از کافی)