احوالات امام سجاد(ع)

از کنیزِ امام سجاد(ع) درباره او سوال کردند ، او گفت : احوال او را کوتاه بیان کنم یا طولانی ؟ گفتند : مختصر بگو ، او گفت : ما أتیته بطعام نهاراً قطّ وما فرشت له فراشاً بلیل قطّ . هرگز روزی برای مولایم غذا نیاوردم و هیچ گاه شبی برای او بستر نگستردم . روزی امام سجاد(ع) به گروهی برخورد کرد که از ایشان غیبت و بدگوئی می کردند ، امام سجاد(ع) نزد آنها ایستاد و فرمودند : اگر شما راست می گوئید خداوند مرا بیامرزد ، و اگر شما دروغ می گوئید خداوند شما را بیامرزد . و هنگامی که طالب علم (یعنی کسی که در پی فراگیری و آموختن علوم اهل بیت (علیهم السلام) است) ، خدمت آن حضرت می رسید ، امام سجاد(ع) به او می فرمودند : خوش آمدی ای کسی که رسول خدا(ص) نسبت به او و رعایت حال او سفارش نموده است ، سپس می فرمودند : إنّ طالب العلم إذا خرج من منزله لم یضع رجله علی رطب ولا یابس من الأرض إلّا سبّحت له إلی الأرضین السابعه . طالب علم وقتی از منزلش خارج می شود قدم بر خشک و تری نمی گذارد مگر اینکه تا زمین هفتم همگی برای او تسبیح می گویند . امام سجاد(ع) صد خانواده از فقرای مدینه را سرپرستی می کرد و دوست می داشت که یتیمان و نابینایان و اشخاص زمین گیر و فقرای بیچاره کنار سفره او حاضر شوند ، امام سجاد(ع) با دست مبارک خود به ایشان غذا می داد ، و هر کدام از آنها که اهل و عیال داشت غذا برای آنها می فرستاد ، و هیچگاه غذا میل نمی فرمودند تا اینکه مانند آن را به فقرا می بخشید . در هر سال هفت ثفنه (یعنی پینه ای که بر اثر زبر شدن پوست مثل زانوی شتر بر روی آن برآمده می شود) از مواضع سجده امام سجاد(ع) بر اثر زیادی نماز و سجده ساقط می شد ، و او آنها را جمع می نمود و بعد از شهادتشان با بدن نازنین او دفن کردند .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد1 - بخش امام زین العابدین علی بن الحسین السجاد(ع) - صفحه 508)