اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم
چرا امام حسین(ع) مکه را برای قیام انتخاب نکرد؟
سیّد بن طاووس با سند خویش از امام صادق(علیه السلام) نقل مى کند: «محمّد بن حنفیّه (برادر امام حسین(علیه السلام)) در شبى که فردایش امام(علیه السلام) از مکّه رهسپار عراق بود، به محضر امام(علیه السلام) شرفیاب شد و عرض کرد: اى برادر! تو بى وفایى کوفیان را نسبت به پدر و برادرت شناخته اى، من نگرانم که با تو نیز چنین کنند. اگر در مکّه بمانى، تو عزیزترین و محترم ترین شخص خواهى بود.
امام فرمود: «یا اَخِی قَدْ خِفْتُ اَنْ یَغْتالَنی یَزیدُ بْنُ مُعاوِیَةَ فِی الْحَرَمِ، فَاَکُونَ الَّذی یُسْتَباحُ بِهِ حُرْمَةُ هذَا الْبَیْتِ»؛ (برادر! من بیم از آن دارم که یزید، خونم را در حرم [امن خدا] بریزد و بدین سبب حرمت این خانه شکسته شود).(1)
به یقین مکّه مقصد نهایى امام حسین(علیه السلام) نبود؛ زیرا مى دانست درگیرى میان او و یزیدیان حتمى است و او نمى خواست حرم امن خدا مورد هتک یزیدیان قرار گیرد و قداست آن با هجوم این گروه خدانشناس که حرمتى براى ارزش هاى والاى اسلام قائل نبودند، زیر سؤال برود.
همان گونه که در مورد عبدالله بن زبیر چنین اتّفاق افتاد، او مدّتى بعد مکّیان را با خود همراه کرد و به هنگام هجوم لشکر یزید به خانه خدا پناه برد ولى آنها احترام کعبه را نگاه نداشتند و با سنگ هایى که از منجنیق پرتاب شد آن را درهم کوبیدند.(2)
پی نوشت:
(1). لهوف، سیّد بن طاووس، ص 127. و بحارالانوار، ج 44، ص 364.
(2). گردآوري از کتاب: «عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد،(زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، انتشارات امام على بن ابى طالب(عليه السلام)، قم، 1388 هـ.ش، ص 335 و 350.
پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
سیّد بن طاووس با سند خویش از امام صادق(علیه السلام) نقل مى کند: «محمّد بن حنفیّه (برادر امام حسین(علیه السلام)) در شبى که فردایش امام(علیه السلام) از مکّه رهسپار عراق بود، به محضر امام(علیه السلام) شرفیاب شد و عرض کرد: اى برادر! تو بى وفایى کوفیان را نسبت به پدر و برادرت شناخته اى، من نگرانم که با تو نیز چنین کنند. اگر در مکّه بمانى، تو عزیزترین و محترم ترین شخص خواهى بود.
امام فرمود: «یا اَخِی قَدْ خِفْتُ اَنْ یَغْتالَنی یَزیدُ بْنُ مُعاوِیَةَ فِی الْحَرَمِ، فَاَکُونَ الَّذی یُسْتَباحُ بِهِ حُرْمَةُ هذَا الْبَیْتِ»؛ (برادر! من بیم از آن دارم که یزید، خونم را در حرم [امن خدا] بریزد و بدین سبب حرمت این خانه شکسته شود).(1)
به یقین مکّه مقصد نهایى امام حسین(علیه السلام) نبود؛ زیرا مى دانست درگیرى میان او و یزیدیان حتمى است و او نمى خواست حرم امن خدا مورد هتک یزیدیان قرار گیرد و قداست آن با هجوم این گروه خدانشناس که حرمتى براى ارزش هاى والاى اسلام قائل نبودند، زیر سؤال برود.
همان گونه که در مورد عبدالله بن زبیر چنین اتّفاق افتاد، او مدّتى بعد مکّیان را با خود همراه کرد و به هنگام هجوم لشکر یزید به خانه خدا پناه برد ولى آنها احترام کعبه را نگاه نداشتند و با سنگ هایى که از منجنیق پرتاب شد آن را درهم کوبیدند.(2)
پی نوشت:
(1). لهوف، سیّد بن طاووس، ص 127. و بحارالانوار، ج 44، ص 364.
(2). گردآوري از کتاب: «عاشورا ريشه ها، انگيزه ها، رويدادها، پيامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد،(زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، انتشارات امام على بن ابى طالب(عليه السلام)، قم، 1388 هـ.ش، ص 335 و 350.
پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
امام حسین در مکه،مکه و امام حسین،قیام امام حسین،مکه و قیام امام حسین،قیام امام حسین و مکه،چرا امام حسین مکه را برای قیام انتخاب نکرد؟،چرا امام حسین(ع) مکه را برای قیام انتخاب نکرد؟،در مورد مکه،سیدالشهدا در مکه،حضرت سید الشهدا در مکه،حسین بن علی در مکه،مکه و حسین بن علی،پیرامون مکه