دعایی که حضرت فاطمه زهرا(س) به سلمان فارسی آموزش دادند

سلمان فارسی(ره) می گوید : روزی پس از رحلت رسول خدا(ص) از منزل بیرون آمدم ، امیرالمومنین علی(ع) را دیدم ، حضرتش فرمودند: یا سلمان ، جفوتنا بعد وفاه رسول اللَّه(ص) . ای سلمان ، پس از وفات رسول خدا(ص) بر ما ستم روا داشتی . عرض کردم: حبیب من ، ای امیرمؤمنان ، بر مثل شما مخفی نیست (بر مثل شما ستم روا نیست) ، جز آن که غم و اندوه رسول خدا(ص) بر من مستولی شده بود و همان باعث کوتاهی من در زیارت و دیدار شما گشت . آنگاه امیرالمومنین علی(ع) فرمودند : یا سلمان ، ائت إلی منزل فاطمه(س) فإنّها إلیک مشتاقه ، وترید أن تتحفک بتحفه قد أتحفت بها من الجنّه . ای سلمان ، اینک به منزل فاطمه(س) رهسپار شو که او مشتاق دیدار توست و می خواهد هدیه ای را که از جانب خدا از بهشت برای او آورده شده به تو دهد . سلمان گوید: عرض کردم: ای امیرالمومنین(ع) ، هدیه ای از بهشت ، پس از وفات رسول خدا(ص) به فاطمه(س) رسیده؟ امیرالمومنین علی(ع) فرمودند : آری، ای سلمان . سلمان گوید: من با سرعت به خانه فاطمه(س) رهسپار شدم ، درب خانه را کوبیدم . فضّه ، خدمتگزار حضرتش ، پشت در آمد ، و به من اجازه ورود داد ، محضر مبارک حضرت فاطمه(س) شرفیاب شدم ، حضرت فاطمه زهرا(س) نشسته و عبایی بر سر کشیده و خود را پوشیده بود ، چون مرا دید ، فرمودند: ای سلمان ، بنشین و (در آنچه می گویم) بیندیش ، بدان که من دیشب همین جا نشسته بودم و در مورد وفات رسول خدا(ص) به فکر فرو رفته بودم ، غم و اندوه سینه ام را فراگرفته بود ، من خودم با دستانم درب خانه را بستم ، ناگاه بدون این که کسی آن را بگشاید ، درب خانه گشوده شد ، ناگهان چهار بانو را دیدم که بر من وارد شدند ، آنان بقدری زیبا بودند که هیچ بیننده ای همچون زیبایی آنها و شادابی چهره آنها را ندیده بود ، وقتی وارد اتاق شدند برخاستم ، من اظهار ناآشنائی کردم و گفتم: آیا شما از اهل مدینه هستید یا از اهل مکّه؟ گفتند: ما نه از اهل مدینه هستیم ، نه اهل مکّه ، حتّی از اهل زمین هم نیستیم ، بلکه ما از حور العین هستیم ، ای دخت رسول خدا(ص) ، خداوندجهانیان ، ما را به جانب تو فرستاده تا تو را در رحلت جانسوز پدرت رسول خدا(ص) تسلّی دهیم . بانوی بانوان ، فاطمه زهرا(س) می فرماید: من رو به یکی از آنها کرده و گفتم: نامت چیست؟ گفت: (ذرّه) . گفتم: حبیب من ، چرا تو را (ذرّه) نامیده اند؟ گفت: از آن جهت که من برای ابوذر غفاری ، صحابی پدر بزرگوارت رسول خدا(ص) آفریده شده ام . رو به دیگری کرده و گفتم: نام تو چیست؟ گفت: نام من (سلمی) است . گفتم: چرا (سلمی) نامیده شده ای؟ گفت: چون من برای سلمان ، یار و صاحب رسول خدا(ص) آفریده شده ام . رو به سوّمی کرده و گفتم: نام تو چیست؟ گفت: (مقدوده) . گفتم: حبیب من ، تو چرا (مقدوده) نامیده شده ای؟ گفت: من نیز برای مقداد بن اسود کندی ، صحابه رسول خدا(ص) آفریده شده ام . رو به چهارمی کرده گفتم: نام تو چیست؟ گفت: (عمّاره) . گفتم: چرا (عمّاره) نامیده شده ای؟ گفت: من نیز برای عمّار بن یاسر ، یار وفادار رسول خدا(ص) آفریده شده ام . آنگاه هدیه ای را به من دادند که مقداری از آن را برای تو کنار گذاشته و نگه داشتم . (سلمان گوید:) آنگاه حضرت فاطمه زهرا(س) بشقاب سفیدی آورد که در آن خرما بود ، خرمایی که از خشک نانج (نانی است که از آرد خالص ، شکر و بادام یا پسته تهیّه می شود) بزرگتر ، از برف سفیدتر و ازمشک خوشبوتر بود ، از آنها ده تا به من عنایت نمود که من از حمل آنها حیران بودم . سپس رو به من کرد و فرمودند: شب موقع افطار با این رطب ها افطار کن و فردا هسته آنها را نزد من بیاور . سلمان گوید: من از محضر آن بانوی بزرگوار رخصت طلبیده و خارج شدم و به سوی منزلم به راه افتادم ، در بین راه به هر کسی و به هر جمعی از اصحاب رسول خدا(ص) برمی خوردم می گفتند: ای سلمان ، این چه بوی مشک خوشبویی است که با توست؟ سلمان گوید: من کتمان کردم که همراهم چیزی است ، تا این که به منزل رسیدم . هنگام افطار ، با آن رطب ها افطار نمودم ، و هیچ هسته ای در آنها ندیدم . فردا خدمت حضرت فاطمه زهرا(س) شرفیاب شدم ، درب را کوبیدم ، اجازه ورود به من عنایت فرمود ، وارد اتاق شدم ، عرض کردم: ای دخت رسول خدا(ص) ، فرمودید که هسته آن رطب ها را بیاورم ، ولی آنها هیچ هسته ای نداشتند . حضرت فاطمه زهرا(س) تبسّمی فرمودند که پس از وفات پدر بزرگوارش نخندیده بود ، آنگاه فرمودند: ای سلمان ، این رطب ها از نخلی است که خداوند متعال در بهشت برای من نشانده است ، و اینها را بادعایی کاشته که پدر بزرگوارم رسول خدا(ص) آن را به من تعلیم داد ، که من هر بامداد و شامگاه آن دعا را می خوانم . عرض کردم: بانوی من ، آن دعا را به من هم یاد بدهید . حضرت فاطمه زهرا(س) فرمودند: إن سرّک أن تلقی اللَّه تعالی وهو عنک راض غیر غضبان ، ولاتضرّک وسوسه الشیطان مادمت حیّاً فواظب علیه . اگر دوست داری خداوند را با خشنودی او (نه با خشمش) ملاقات کنی و وسوسه هیچ شیطانی به تو ضرر نرساند پس بر این دعا مواظبت کن . در روایت دیگری اینگونه آمده است: إن سرّک أن لاتمسّک الحمّی ما عشت فی دار الدنیا فواظب علیه ، اگر دوست داری که تا در دنیا زندگی می کنی هرگز تو را تب فرا نگیرد ، پس بر این دعا مداومت نما . سلمان گوید: عرض کردم: این دعا را به من یاد بدهید . حضرت فاطمه زهرا(س) فرمودند: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، بِسْمِ اللَّهِ النُّورِ، بِسْمِ اللَّهِ نُور النُّور، بِسْمِ اللَّهِ نُورٌ عَلی نُور، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی هُوَ مُدَبِّرُ الْاُمُور، بِسْمِ اللَّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ، اَلْحَمْدُ للَّهِِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ، وَأَنْزَلَ النُّورَ عَلیَ الطُّورِ، فی کِتابٍ مَسْطُورٍ، فی رِقٍّ مَنْشُورٍ، وَالْبَیْتِ الْمَعْمُورِ، وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ، وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ، بِقَدَرٍ مَقْدُورٍ،عَلی نَبِیٍّ مَحْبُورٍ، بِسْمِ ]اللَّهِ (1) ] الَّذی هُوَ بِالْعِزِّ مَذْکُور، وَبِالْخَیْر ِمَشْهُور، وَعَلَی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ مَشْکُور . به نام خداوند بخشنده مهربان ، به نام خداوند نور، به نام خدایی که روشنی بخش نور است، بنام خدایی که نور بر نور است، بنام خداوندی که تدبیر همه اُمور در دست توانای اوست. بنام خداوندی که نور را از نورآفرید. سپاس خداوندی را که نور را از نور آفرید، و نور را بر کوه طور فرود آورد، در کتابی نوشته شده و در کاغذی گشوده شده، در بیت معمور و سقف برافراشته و دریای متلاطم، به اندازه معین و بر پیامبری بزرگوار، بنام خداوندی که او به عزّت و ارجمندی یاد شده و به خیر مشهور، و در حال رنج و شادی مورد شکر و سپاس است . سلمان گوید: من این دعا را از حضرت فاطمه زهرا(س) فرا گرفتم ، آنگاه آن را به بیش از هزار نفر از اهل مدینه و مکّه که تب گرفته بودند یاد دادم و همه آنها چون می خواندند به اذن خدا بهبود می یافتند .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد2 - بخش حضرت فاطمه زهرا(س) - صفحه 424)