حل مشکلی توسط امام جعفر صادق(ع)

علیّ بن هبیره بر (رفید) خشمگین گردید و او به امام صادق(ع) پناهنده شد . امام جعفر صادق(ع) به او فرمودند : إنصرف إلیه واقرأه منّی السلام، وقل له: إنّی أجرت علیک مولاک رفیداً فلاتهجه بسوء . به سوی او برگرد و از طرف من به او سلام برسان و بگو : امام صادق(ع) فرمودند : غلامت رفید را به پناه تو درآوردم با او به بدی و ناراحتی برخورد مکن . عرض کرد : فدایت شوم او شامی و بد عقیده است . امام صادق(ع) فرمودند : آنچه گفتم عمل کن و همانطور که گفتم به سوی او برو . رفید می گوید : در بین راه عربی بیابانی با من روبرو گشت و گفت : کجا می روی ، من چهره ات را چهره مقتول (کسی که کشته خواهد شد) می بینم ، سپس گفت : دستت را خارج کن تا ببینم ، وقتی دید گفت : دستت نیز دست مقتول است ، بعد از آن گفت : زبانت را خارج کن تا ببینم . وقتی آن را دید گفت : هر کجا می خواهی برو ، باکی بر تو نیست ، زیرا در زبانت پیغامی است که اگر آن را نزد کوه های برافراشته ببری رام تو می گردند . می گوید : به راه خود ادامه دادم ، و وقتی بر علیّ بن هبیره وارد شدم ، فوراً دستور کشتن مرا صادر کرد ، به او گفتم : عجله نکن ، تو که بر من غلبه نیافته ای و چیره نگشته ای بلکه من خودم نزد تو آمده ام ، اجازه بده پیغامی که برایت آورده ام بازگو کنم ، بعد از آن هر گونه خواستی با من رفتار کن ، و بعد از آنکه دستور داد آنهائی که حاضر بودند خارج شوند به او گفتم : مولای تو جعفر بن محمّد (علیهما السلام) به تو سلام می رساند و می فرماید : غلام تو رفید را به پناه تو درآوردم ، با او بدرفتاری مکن . می گوید : وقتی به او پیغام امام جعفر صادق(ع) را رساندم گفت : تو را به خدا قسم جعفر بن محمّد(علیهما السلام) این گفتار را فرموده است؟ ، و او به من سلام رسانده است ؟ برای او قسم یاد کردم ، او سه بار سوال خود را تکرار کرد و من به او جواب گفتم ، سپس شانه های مرا باز کرد و گفت : این کار مرا قانع نمی کند تا آنکه همانگونه که با تو رفتار کردم با من رفتار کنی .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد1 - بخش امام جعفر بن محمد الصادق(ع) - صفحه 571)

(المناقب : 235/4، بحار الأنوار : 179/47 ح 27 ، الکافی : 473/1 ح3، الوافی : 790/3 ح3)