اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم
همراهی امیرالمومنین علی(ع) با پیامبر(ص) از همان دوران کودکی
حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) در توصیف ایّام کودکى خود مى فرمایند: «و قد علمتم موضعى من رسول الله(صلى الله علیه وآله) بالقرابة القریبة، و المنزلة الخصیصة. وضعنى فى حجره و أنا ولد یضمّنى إلى صدره، و یکنفنى إلى فراشه، و یمسّنى جسده و یشمّنى عرفه. و کان یمضغ الشّىء ثمّ یلقمنیه. و ما وجد لى کذبةً فى قول، و لا خطلةً فى فعل. و لقد قرن الله به(صلى الله علیه وآله) من لدن أن کان فطیماً أعظم ملک من ملائکته یسلک به طریق المکارم، و محاسن أخلاق العالم لیله و نهاره. و لقد کنت أتّبعه اتّباع الفصیل أثر أمّه یرفع لى فى کلّ یوم من أخلاقه علماً ویأمرنی بالاقتداء به. و لقد کان یجاور فى کلّ سنة بحراء فأراه و لا یراه غیرى. و لم یجمع بیت واحد یومئذ فى الاسلام غیر رسول الله(صلى الله علیه وآله) و خدیجة و أنا ثالثهما. أرى نور الوحى و الرّسالة، و أشمّ ریح النّبوّة و لقد سمعت رنّة الشّیطان حین نزل الوحى علیه(صلى الله علیه وآله)، فقلت یا رسول الله ما هذه الرّنّة؟ فقال هذا الشّیطان أیس من عبادته. إنّک تسمع ما أسمع و ترى ما أرى إلاّ أنّک لست بنبىّ. و لکنّک وزیر و إنّک لعلى خیر»(1)؛ (شما مى دانید که من نزد رسول خدا چه جایگاهى دارم، و خویشاوندى ام با او در چه درجه است؟ آن گاه که کودک بودم مرا در دامانش مى نهاد و در سینه خود جا مى داد و در بستر خود مى خوابانید، چنان که تنم را به تن خویش مى سود، و بوى خوشِ خود را به من مى افشاند! و گاه بود که چیزى را مى جَوید و به من مى خورانید. از من دروغى نشنید و خطایى ندید.
هنگامى که از شیر گرفته شد خدا بزرگ ترین فرشته خود را شب و روز همنشین او فرمود، تا راه هاى بزرگوارى را پیمود و خوى هاى نیکوى جهان را فراهم نمود.
من در پى او بودم (در سفر و حضر) چنان که بچه شترى در پى مادر. هر روز براى من از اخلاقِ خود نشانه اى بر پا مى داشت و مرا به پیروى از آن مى گماشت. هر سال در «حرا» خلوت مى گزید، من او را مى دیدم و جز من کسى وى را نمى دید. آن هنگام، اسلام در هیچ خانه اى جز در خانه اى که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و خدیجه در آن بود، راه نیافته بود که من سوّمین آنان بودم. روشنایى وحى و پیامبرى را مى دیدم و بوى نبوت را استشمام مى کردم.
من هنگامى که وحى بر او(صلى الله علیه وآله) فرود آمد، آواى شیطان را شنیدم، گفتم: اى فرستاده خدا این آوا چیست؟ فرمود: این شیطان است و از این که او را نپرستند نومید و نگران است. همانا تو مى شنوى آنچه را من مى شنوم و مى بینى آنچه را من مى بینم، جز این که تو پیامبر نیستى ولى وزیرى و تو بر خیر هستى).(2)
پی نوشت:
(1). نهج البلاغه، خطبه 192.
(2). گردآوری از کتاب: امام شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران، چاپ اول، ج 2، ص 455.
پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) در توصیف ایّام کودکى خود مى فرمایند: «و قد علمتم موضعى من رسول الله(صلى الله علیه وآله) بالقرابة القریبة، و المنزلة الخصیصة. وضعنى فى حجره و أنا ولد یضمّنى إلى صدره، و یکنفنى إلى فراشه، و یمسّنى جسده و یشمّنى عرفه. و کان یمضغ الشّىء ثمّ یلقمنیه. و ما وجد لى کذبةً فى قول، و لا خطلةً فى فعل. و لقد قرن الله به(صلى الله علیه وآله) من لدن أن کان فطیماً أعظم ملک من ملائکته یسلک به طریق المکارم، و محاسن أخلاق العالم لیله و نهاره. و لقد کنت أتّبعه اتّباع الفصیل أثر أمّه یرفع لى فى کلّ یوم من أخلاقه علماً ویأمرنی بالاقتداء به. و لقد کان یجاور فى کلّ سنة بحراء فأراه و لا یراه غیرى. و لم یجمع بیت واحد یومئذ فى الاسلام غیر رسول الله(صلى الله علیه وآله) و خدیجة و أنا ثالثهما. أرى نور الوحى و الرّسالة، و أشمّ ریح النّبوّة و لقد سمعت رنّة الشّیطان حین نزل الوحى علیه(صلى الله علیه وآله)، فقلت یا رسول الله ما هذه الرّنّة؟ فقال هذا الشّیطان أیس من عبادته. إنّک تسمع ما أسمع و ترى ما أرى إلاّ أنّک لست بنبىّ. و لکنّک وزیر و إنّک لعلى خیر»(1)؛ (شما مى دانید که من نزد رسول خدا چه جایگاهى دارم، و خویشاوندى ام با او در چه درجه است؟ آن گاه که کودک بودم مرا در دامانش مى نهاد و در سینه خود جا مى داد و در بستر خود مى خوابانید، چنان که تنم را به تن خویش مى سود، و بوى خوشِ خود را به من مى افشاند! و گاه بود که چیزى را مى جَوید و به من مى خورانید. از من دروغى نشنید و خطایى ندید.
هنگامى که از شیر گرفته شد خدا بزرگ ترین فرشته خود را شب و روز همنشین او فرمود، تا راه هاى بزرگوارى را پیمود و خوى هاى نیکوى جهان را فراهم نمود.
من در پى او بودم (در سفر و حضر) چنان که بچه شترى در پى مادر. هر روز براى من از اخلاقِ خود نشانه اى بر پا مى داشت و مرا به پیروى از آن مى گماشت. هر سال در «حرا» خلوت مى گزید، من او را مى دیدم و جز من کسى وى را نمى دید. آن هنگام، اسلام در هیچ خانه اى جز در خانه اى که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) و خدیجه در آن بود، راه نیافته بود که من سوّمین آنان بودم. روشنایى وحى و پیامبرى را مى دیدم و بوى نبوت را استشمام مى کردم.
من هنگامى که وحى بر او(صلى الله علیه وآله) فرود آمد، آواى شیطان را شنیدم، گفتم: اى فرستاده خدا این آوا چیست؟ فرمود: این شیطان است و از این که او را نپرستند نومید و نگران است. همانا تو مى شنوى آنچه را من مى شنوم و مى بینى آنچه را من مى بینم، جز این که تو پیامبر نیستى ولى وزیرى و تو بر خیر هستى).(2)
پی نوشت:
(1). نهج البلاغه، خطبه 192.
(2). گردآوری از کتاب: امام شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران، چاپ اول، ج 2، ص 455.
پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی
همراهی امام علی با پیامبر،همراهی حضرت علی با پیامبر،همراهی امیرالمومنین علی با پیامبر،همراهی امام علی با پیامبر از کودکی،همراهی حضرت علی با پیامبر از کودکی،همراهی امیرالمومنین علی با پیامبر از کودکی،همراهی امام علی و پیامبر از همان دوران کودکی،همراهی علی و محمد از همان دوران کودکی،همراهی محمد و علی از همان دوران کودکی