موعظه ای سنگین و خطرناک از امام محمد باقر(ع)

روزی گروهی از شیعیان در خدمت با سعادت امام محمد باقر(ع) حضور داشتند ، حضرت به آنها موعظه می فرمود و از کارهای ناشایست بر حذر می داشت ، متأسفانه آنان توجهی نداشته و سرگرم افکار خود بودند . امام محمد باقر(ع) از این وضع ناراحت شده ، مدتی را سر به زیر انداختند ، آنگاه سر برداشتند و متوجه آنان گشته و فرمودند : إن کلامی لو وقع طرف منه فی قلب أحدکم لصار میتاً ، به راستی که اگر گوشه ای از سخنان من در دل یکی از شما نفوذ می کرد ، می مُرد . آگاه باشید ، ای اشباح بی جان و فتیله های بی چراغ ، گویا شما چوب های خشکیده و بت های واداشته شده اید ، آیا شما طلا را از سنگ باز نمی گیرید؟ ، آیا از نوری درخشان ، پرتوی نمی گیرید؟، آیا از دریا مروارید را استخراج نمی کنید ؟ سخنان خوب و پاک را از هر کسی که می گوید برگیرید حتی اگر او بدان عمل نمی کند . چرا که خداوند متعال می فرماید: (الذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتبِعُونَ أَحْسَنَهُ ) (سوره زمر ، آیه 18) ، (کسانی که سخنان را می شنوند و از نیکوترین آنها پیروی می کنند) . بعد امام محمد باقر(ع) فرمودند : گویا تو شبهای گرسنگی و ترست را فراموش کرده ای؟ در آن شب هایی که خدا را خواندی و تو را پاسخ داده و با همه احسانی که به تو نمود سپاسش را لازم فرمود ، ولی تو او را از یاد برده و در فرمانش مخالفت نمودی . وای بر تو ، که تو دزدی از دزدان گناهان هستی ، هر گاه با شهوت یا گناهی برخورد کردی بدان شتاب نمودی ، و با نادانی خویش به آن مرتکب شدی ، چنان مرتکب شدی که گویا تو در برابر دیده خداوند نیستی یا آن که خداوند در کمین تو نیست .

ای آرزومند بهشت ، چه قدر خوابت دراز ، مرکبت کند و همتت سست است؟ پس تو را به خدا ، چه آرزومندی و چه مطلوبی .

و ای از آتش گریزان ، مرکبت را چه تند به سوی آن می رانی ، و چقدر فراهم می کنی آنچه تو را در آن می اندازد ؟

به این گورها بنگرید که چگونه همانند سطرها در کنار خانه ها کشیده شده اند .

بعد امام محمد باقر(ع) فرمودند : یابن الأیام الثلاث ، یومک الذی ولدت فیه ، ویومک الذی تنزل فیه قبرک ، ویومک الذی تخرج فیه إلی ربک ، فیاله من یوم عظیم . ای فرزند سه روز ، روزی که در آن متولد شدی ، روزی که به درون قبر و گورت فرود می آیی ، و روزی که از آن به سوی پروردگارت بیرون می آیی ، وای که چه روز بزرگی است ، ای کسانی که دارای شکل های شگفت آورید ، و ای کسانی که همانند اشتران تشنه کنار چشمه ها زانو زده اید ، از چیست که می بینم جسم هایتان آباد و دل هایتان ویران است ؟ آگاه باشید ، سوگند به خدا ، اگر آنچه را که باید ملاقات کنید و به سوی آنچه که باید بروید با دیده مشاهده می کردید می گفتید: (یا لَیْتَنا نُرَد وَلا نُکَذبُ بِآیاتِ رَبنا وَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ ) (سوره انعام ، آیه 27 و 28) ، (ای کاش ، بار دیگر به دنیا بازگردانده می شدیم و آیات پروردگارمان را تکذیب نمی کردیم و از مؤمنان می بودیم) . و خداوند در پاسخ فرماید : ( بَلْ بَدا لَهُمْ ما کانُوا یُخْفُونَ مِنْ قَبْلُ وَلَوْ رُدوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَإِنهُمْ لَکاذِبُونَ ) (سوره انعام ، آیه 27 و 28) ، بلکه اعمال و نیت هایی که پیش از آن پنهان می کردند در برابر آنها آشکار شده و اگر باز گردند به همان اعمالی که از آن نهی شده بودند باز می گردند و آنان دروغگویانند .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد2 - بخش امام محمد بن علی الباقر(ع) - صفحه 583)