اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم
امامت ، همزاد نبوت است
شکی نیست که مقام امامت با مقام نبوت تفاوت دارد. پیامبر گیرنده وحی و پایه‌گذار دین است، در حالی که امام نه دریافت کننده وحی است و نه پایه‌گذار دین، بلکه وظایفی که رسول خدا (ص) در قلمرو بیان احکام و اجرای آنها برعهده داشت، پس از وی برعهده امام می‌باشد. امام مرجع بیان احکام و عقاید اسلامی و مدیر امور کشور است. با توجه به این اصل و بنابر روایات، روزی که پیامبر (ص) نبوت خود را برای بنی‌هاشم بیان کرد، جانشینی و رهبری علی (ع) را نیز اعلام نمود و این حاکی از آن است که نبوت و امامت همزاد بوده و دارنده هر دو منصب از جانب خدا به وسیله وحی الهی معین می‌شوند. این مسأله در منابع تاریخی چنین آمده است:
پیامبر گرامی (ص) سه سال دعوت پنهانی داشت. آنگاه که خدا او را با آیه «وَأَنْذِرْ عَشیرتَکَ الأَقْرَبین» (1)
مخاطب ساخت، او بیش از چهل تن از بستگان خود را که همگی از شخصیت‌های بنی‌هاشم بودند، برای ضیافت ناهار دعوت کرد و پس از صرف غذا، سخنان خود را اینگونه آغاز کرد:
«هیچ کس از مردم برای کسان خود چیزی بهتر از آنچه من برای شما آورده‌ام، نیاورده است. من خیر دنیا و آخرت را برای شما آورده‌ام، خدایم به من فرمان داده که شما را به توحید و یگانگی وی و رسالت خویش دعوت کنم. چه کسی از شما مرا در این راه کمک می‌کند تا برادر و وصی و جانشین من در میان شما باشد؟»
آن حضرت این جمله را گفت و اندکی درنگ کرد تا ببیند کدام یک از آنان به ندای او پاسخ مثبت می‌دهند. در آن لحظات، سکوتی مطلق و آمیخته با بهت و تحیر بر مجلس سایه گسترده بود و همگی سر به زیر افکنده و در فکر فرو رفته بودند.
ناگهان علی (ع) که سن او در آن روز از 15 سال تجاوز نمی‌کرد، سکوت را درهم شکست و برخاست و رو به پیامبر کرد و گفت:«ای پیامبر خدا، من تو را در این راه یاری می‌کنم». آنگاه دست خود را به سوی پیامبر (ص) دراز کرد تا دست او را به عنوان پیمان فداکاری بفشارد. در این هنگام پیامبر (ص) دستور داد که علی (ع) بنشیند. بار دیگر پیامبر (ص) گفتار خود را تکرار کرد. باز علی برخاست و آمادگی خود را اعلام کرد. این بار نیز پیامبر (ص) به وی دستور داد بنشیند. در مرتبه سوم نیز مانند دفعات پیشین، کسی جز علی (ع) برنخاست و تنها او بود که پشتیبانی خود را از اهداف مقدس پیامبر (ص) اعلام کرد. پیامبر (ص) در این حال دست خود را بر دست علی (ع) زد و جمله تاریخی خود را در مجلس بزرگان بنی‌هاشم درباره او بیان کرد و گفت:
«هان! ای خویشان و بستگان من! علی برادر و وصی و خلیفه من در میان شماست». (2) این حدیث به روشنی تاریخ تشیع و همزاد بودن نبوت وامامت را به معنایی که یادآور شدیم بیان می‌کند. البته این تنها موردی نیست که پیامبر (ص) رهبر مسلمانان پس از خود را تعیین می‌کند، بلکه در موارد دیگری نیز بر این مطلب تصریح فرمودند که به صورت گذرا به آنها اشاره می‌کنیم.
پی نوشت:
1- بستگان نزدیک خود را از عذاب الهی بیم ده! شعراء، 224.
2- «إنّ هذا أخی ووصییّ وخلیفتی فیکم فاسمعوا له وأطیعوا» تاریخ طبری، ج 2، ص 319- 321، چاپ دارالمعارف مصر؛ تاریخ کامل ابن اثیر، ج 2، ص 62- 36 چاپ دارصادر بیروت؛ سیره حلبی، ج 71 ص 311، چاپ البهیه در مصر؛ تاریخ ابن عساکر، ج 1، ص 65، حدیث 139- 140- 141، چاپ بیروت، تفسیر خازن، علاء الدین شافعی، ج 3، ص 371، چاپ مصر و غیره.
.................................
(کتاب راهنمای حقیقت - آیت الله جعفر سبحانی)
امامت،نبوت،امامت و نبوت،نبوت و امامت،امامت چیست،امامت چیست؟،نبوت چیست،نبوت چیست؟،تعریف امامت،تعریف نبوت،عقاید امامت،عقاید نبوت،موضوع امامت،موضع نبوت،تشابه امام و نبی،تشابه امامت و نبوت،تشابه نبوت و امامت،عقاید امام،عقاید نبوی،همزاد نبوت،امامت همزاد نبوت است