جایگاه ویژه امام حسین(ع) نزد پیامبر(ص)

امام حسین(علیه السلام) در میان جامعه اسلامى و مسلمانان در عصر خویش، داراى شخصیّت خاصّى بود ; چرا که فرزند فاطمه زهرا(علیها السلام) بود و از این رو فرزند رسول خدا نیز نامیده مى شد. این دو بزرگوار (حسن و حسین) به سبب محبّت ویژه رسول خدا و کلمات ارزشمندى که حضرت درباره آنان فرموده بود، مورد توجّه ویژه همه مسلمین قرار داشتند. در اینجا به نمونه هایى از کلمات و برخوردهاى محبّت آمیز رسول خدا(صلى الله علیه وآله) با آن حضرت توجّه مى کنیم:
1. رسول گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) درباره امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) این جمله معروف را فرمود:
«اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ سَیِّدا شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ»؛ (حسن و حسین سرور جوانان بهشتند).(1)
2. در حدیث دیگرى آمده است که: گروهى با رسول خدا(صلى الله علیه وآله) به مهمانى مى رفتند، آن حضرت پیشاپیش آن جمع حرکت مى کرد. در اثناى راه، حسین(علیه السلام) را دید. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) خواست او را در آغوش بگیرد، ولى حسین(علیه السلام) به این سو و آن سو مى دوید; پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مشاهده این حالت تبسّم کرد، تا آن که او را در آغوش گرفته، یک دست خود را به پشت سر او و دست دیگر را به زیر چانه او نهاد و لب هاى مبارکش را بر لب هاى حسین قرار داد، بوسه زد و فرمود: «حُسَینٌ مِنّی وَ أَنَا مِنْ حُسَین أَحَبَّ اللهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیناً»؛ (حسین از من است و من از حسینم. هر کس حسین را دوست دارد، خداوند وى را دوست مى دارد).(2)
3. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) حسن و حسین(علیهما السلام) را بر روى شانه خود سوار مى کرد و با خواندن اشعارى به آنان محبّت مى نمود.(3)
و گاه رسول خدا بر منبر خطبه مى خواند و با دیدن حسن و حسین(علیهما السلام) از منبر فرود مى آمد و در برابر چشم همگان آنها را در آغوش مى گرفت و به آنان محبّت مى کرد (تا جایگاه آن دو را به همگان بفهماند)(4) و گاه در پاسخ این سؤال که کدام یک از افراد خانواده، نزد شما محبوبتر است؟ مى فرمود: «حسن و حسین» و همواره آن دو را مى بویید و به (سینه) خویش مى چسبانید.(5)؛ (6)

پی نوشت:
(1). این حدیث با تعبیرات مختلف در منابع سنّى و شیعه نقل شده است از جمله: مسند احمد، ج 3، ص 3، 62، 64 و 82؛ سنن ترمذى، ج 5، ص 321؛ مستدرک حاکم، ج 3، ص 167؛ بحارالانوار، ج 43، ص 21، 25، 124، 191 - 192.
(2). مسند احمد، ج 4، ص 172; سنن ابن ماجه، ج 1، ص 51 و مناقب ابن شهر آشوب، ج 3، ص 226.
(3). کنز العمّال، ج 13، ص 664، 666 و 667 و بحارالانوار، ج 43، ص 285 ـ 286.
(4). بحارالانوار، ج 43، ص 284.
(5). سُئِلَ رَسُولُ اللهِ أَىُّ أَهْلِ بَیْتِکَ أَحَبُّ إِلَیْکَ؟ قالَ: اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ. وَ کانَ یَشُمُّهُما وَ یَضُمُّهُما إِلَیْهِ. (سیر اعلام النبلاء، ج 4، ص 382).
(6). گرد آوري از کتاب: عاشورا ريشه ‏ها، انگيزه ‏ها، رويدادها، پيامدها، سعید داودی ومهدی رستم نژاد،(زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى) ، امام على بن ابى طالب عليه السلام‏ ، قم‏ ، 1388 ه. ش‏ ، ص42.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله مکارم شیرازی