اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم
معجزه ای از امام هادی(ع) در کویر و صحرا
ابو محمّد بصری از ابو العبّاس ، دایی فرزند کاتب ابراهیم بن محمد نقل می کند و می گوید: ما در مورد امامت امام هادی(ع) سخن می گفتیم که ابو العبّاس رو به من کرد و گفت: ای ابو محمّد ، من در این مورد به چیزی اعتقاد نداشتم ، و همواره به برادرم و همچنین کسانی که قائل به امامت او بودند شدیداً خورده می گرفتم و آن ها را مذمّت نموده و به آنان دشنام می دادم ، تا این که روزی در میان گروهی قرار گرفتم که از طرف متوکّل عباسی مأموریّت پیدا کردیم تا امام هادی(ع) را از مدینه احضار نماییم . ما به سوی مدینه حرکت کرده و وارد شهر مدینه شدیم . وقتی به حضورش رسیدیم طبق مأموریّت قرار بر حرکت شد ، به راه افتادیم ، و منزل ها را پشت سر گذاشته و سیر نمودیم ، تا این که به منزلی رسیدیم ، روزی تابستانی و هوا خیلی گرم بود ، از امام هادی(ع) خواستیم که در آن منزل فرود آییم . امام هادی(ع) فرمودند: نه . ما از آن منزل رد شدیم ، و هنوز چیزی نخورده و ننوشیده بودیم ، گرما افزایش یافت و گرسنگی و تشنگی بر ما چیره شد ، در این حال ما به منطقه ای رسیدیم که صحرای کویری بود ، چیزی دیده نمی شد ، نه آبی داشت و نه سایه ای که استراحت کنیم ، ما همگی به آن حضرت چشم دوخته و به او نگاه می کردیم . در این حال امام هادی(ع) رو به ما کردند و فرمودند: چه شده ؟ گمان می کنم که گرسنه و تشنه هستید ؟ ما گفتیم: آری ، سوگند به خدا ، ای آقای ما ، به راستی که خسته شده ایم . امام هادی(ع) فرمودند: در اینجا فرود آیید و بخورید و بیاشامید . من از این سخن آن حضرت در شگفت شدم ، چرا که ما در صحرای کویری بودیم که خالی از آب و علف بود ، و نه سایه درختی که ما در زیر سایه آن استراحت کنیم ، نه چشمه آبی . وقتی کمی تأمّل کردیم ، امام هادی(ع) فرمودند: شما را چه شده؟ فرود آیید . من به سرعت گروه را نگه داشتم تا مرکب ها را بخوابانند ، ناگاه متوجّه شدم ، دو تا درخت بزرگی است که گروه زیادی می توانند در زیر سایه آنها استراحت کنند - و این در صورتی بود که من آن منطقه را می شناختم که منطقه ای وسیع و کویری بود - و متوجّه چشمه آبی شدم که بر روی زمین جاری است و آب گوارا و خنکی داشت . ما از مرکب ها فرود آمده و در آنجا اطراق کردیم ، غذا میل نموده و آب خوردیم و استراحت نمودیم . البتّه در میان ما کسانی بودند که بارها از آنجا عبور کرده بودند ، در آن موقع شگفتی هایی از دلم خطور کرد ، من با دقّت به آن حضرت می نگریستم و مدّتی در مورد حضرتش به فکر فرو می رفتم ، وقتی متوجّه شدم ، دیدم حضرت تبسّم نمود و روی مبارک از من برگرداند . با خودم گفتم: به خدا قسم ، قطعاً تحقیق خواهم کرد که او چگونه شخصیتی است؟ نزدیکی هایی که می خواستیم حرکت کنیم برخاستم پشت درخت رفته و شمشیرم را در زیر خاک پنهان کردم و دو تا سنگ به عنوان علامت روی آن گذاشتم ، آنگاه رفتم خود را تطهیر نموده و برای نماز وضو گرفتم . امام هادی(ع) رو به ما کرد و فرمودند: استراحت کردید؟ گفتیم: آری . فرمودند: بسم اللَّه ، کوچ کنید . ما از آن منطقه بار بسته و کوچ کردیم ، وقتی ساعتی راه رفتیم ، من برگشتم آن علامتی که در آن مکان گذاشته بودم ، پیدا کردم ؛ ولی خبری از آن درختان و چشمه آب نبود ، گویی خداوند متعال در آن منطقه اصلاً چیزی نیافریده بود ، نه درختی ، نه آبی ، نه سایه ای و نه رطوبتی . من از این مسأله در شگفت شده و دستانم را به سوی آسمان بلند نموده و از خداوند خواستم که مرا بر محبّت آن حضرت و نیز در ایمان به او و شناختش ثابت قدم و استوار نماید ، آنگاه به دنبال قافله حرکت نموده و خودم را به آنان رساندم . وقتی خدمت حضرتش رسیدم ، امام هادی(ع) رو به من کردند و فرمودند: ای ابو العباس ، بررسی کردی؟ عرض کردم: آری ، ای آقای من ، به راستی که من در این امر تردید داشتم ؛ ولی اینک من در پیش خودم به واسطه شما بی نیازترین مردم در دنیا و آخرت هستم . امام هادی(ع) فرمودند: هو کذلک ، هم معدودون معلومون لایزید رجل ولا ینقص . آری ، چنین است ، شیعیان ما افراد شمرده شده و شناخته شده هستند ، که نه شخصی از آنها کم می شود و نه زیاد .
(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد2 - بخش امام علی النقی الهادی(ع) - صفحه 739)
(الخرائج : 415/1 ح 20 ، بحار الأنوار : 156/50 ح 45)
ابو محمّد بصری از ابو العبّاس ، دایی فرزند کاتب ابراهیم بن محمد نقل می کند و می گوید: ما در مورد امامت امام هادی(ع) سخن می گفتیم که ابو العبّاس رو به من کرد و گفت: ای ابو محمّد ، من در این مورد به چیزی اعتقاد نداشتم ، و همواره به برادرم و همچنین کسانی که قائل به امامت او بودند شدیداً خورده می گرفتم و آن ها را مذمّت نموده و به آنان دشنام می دادم ، تا این که روزی در میان گروهی قرار گرفتم که از طرف متوکّل عباسی مأموریّت پیدا کردیم تا امام هادی(ع) را از مدینه احضار نماییم . ما به سوی مدینه حرکت کرده و وارد شهر مدینه شدیم . وقتی به حضورش رسیدیم طبق مأموریّت قرار بر حرکت شد ، به راه افتادیم ، و منزل ها را پشت سر گذاشته و سیر نمودیم ، تا این که به منزلی رسیدیم ، روزی تابستانی و هوا خیلی گرم بود ، از امام هادی(ع) خواستیم که در آن منزل فرود آییم . امام هادی(ع) فرمودند: نه . ما از آن منزل رد شدیم ، و هنوز چیزی نخورده و ننوشیده بودیم ، گرما افزایش یافت و گرسنگی و تشنگی بر ما چیره شد ، در این حال ما به منطقه ای رسیدیم که صحرای کویری بود ، چیزی دیده نمی شد ، نه آبی داشت و نه سایه ای که استراحت کنیم ، ما همگی به آن حضرت چشم دوخته و به او نگاه می کردیم . در این حال امام هادی(ع) رو به ما کردند و فرمودند: چه شده ؟ گمان می کنم که گرسنه و تشنه هستید ؟ ما گفتیم: آری ، سوگند به خدا ، ای آقای ما ، به راستی که خسته شده ایم . امام هادی(ع) فرمودند: در اینجا فرود آیید و بخورید و بیاشامید . من از این سخن آن حضرت در شگفت شدم ، چرا که ما در صحرای کویری بودیم که خالی از آب و علف بود ، و نه سایه درختی که ما در زیر سایه آن استراحت کنیم ، نه چشمه آبی . وقتی کمی تأمّل کردیم ، امام هادی(ع) فرمودند: شما را چه شده؟ فرود آیید . من به سرعت گروه را نگه داشتم تا مرکب ها را بخوابانند ، ناگاه متوجّه شدم ، دو تا درخت بزرگی است که گروه زیادی می توانند در زیر سایه آنها استراحت کنند - و این در صورتی بود که من آن منطقه را می شناختم که منطقه ای وسیع و کویری بود - و متوجّه چشمه آبی شدم که بر روی زمین جاری است و آب گوارا و خنکی داشت . ما از مرکب ها فرود آمده و در آنجا اطراق کردیم ، غذا میل نموده و آب خوردیم و استراحت نمودیم . البتّه در میان ما کسانی بودند که بارها از آنجا عبور کرده بودند ، در آن موقع شگفتی هایی از دلم خطور کرد ، من با دقّت به آن حضرت می نگریستم و مدّتی در مورد حضرتش به فکر فرو می رفتم ، وقتی متوجّه شدم ، دیدم حضرت تبسّم نمود و روی مبارک از من برگرداند . با خودم گفتم: به خدا قسم ، قطعاً تحقیق خواهم کرد که او چگونه شخصیتی است؟ نزدیکی هایی که می خواستیم حرکت کنیم برخاستم پشت درخت رفته و شمشیرم را در زیر خاک پنهان کردم و دو تا سنگ به عنوان علامت روی آن گذاشتم ، آنگاه رفتم خود را تطهیر نموده و برای نماز وضو گرفتم . امام هادی(ع) رو به ما کرد و فرمودند: استراحت کردید؟ گفتیم: آری . فرمودند: بسم اللَّه ، کوچ کنید . ما از آن منطقه بار بسته و کوچ کردیم ، وقتی ساعتی راه رفتیم ، من برگشتم آن علامتی که در آن مکان گذاشته بودم ، پیدا کردم ؛ ولی خبری از آن درختان و چشمه آب نبود ، گویی خداوند متعال در آن منطقه اصلاً چیزی نیافریده بود ، نه درختی ، نه آبی ، نه سایه ای و نه رطوبتی . من از این مسأله در شگفت شده و دستانم را به سوی آسمان بلند نموده و از خداوند خواستم که مرا بر محبّت آن حضرت و نیز در ایمان به او و شناختش ثابت قدم و استوار نماید ، آنگاه به دنبال قافله حرکت نموده و خودم را به آنان رساندم . وقتی خدمت حضرتش رسیدم ، امام هادی(ع) رو به من کردند و فرمودند: ای ابو العباس ، بررسی کردی؟ عرض کردم: آری ، ای آقای من ، به راستی که من در این امر تردید داشتم ؛ ولی اینک من در پیش خودم به واسطه شما بی نیازترین مردم در دنیا و آخرت هستم . امام هادی(ع) فرمودند: هو کذلک ، هم معدودون معلومون لایزید رجل ولا ینقص . آری ، چنین است ، شیعیان ما افراد شمرده شده و شناخته شده هستند ، که نه شخصی از آنها کم می شود و نه زیاد .
(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد2 - بخش امام علی النقی الهادی(ع) - صفحه 739)
(الخرائج : 415/1 ح 20 ، بحار الأنوار : 156/50 ح 45)
معجزه از امام هادی،معجزه ای از امام هادی،کویر و صحرا،در کویر و صحرا،معجزه در کویر،معجزه در صحرا،معجزه در کویر و صحرا،امام هادی در کویر،معجزه از امام هادی در کویر،امام هادی در صحرا،معجزه از امام هادی در صحرا،امام در کویر و صحرا،امام هادی در کویر و صحرا،معجزه در کویر و صحرا،معجزه امام هادی در کویر و صحرا،معجزه امام علی النقی در کویر و صحرا،امام علی النقی در کویر و صحرا،معجزه های امام هادی،معجزه های امام علی النقی،امام در صحرا و کویر