ناصبی ، از بی نماز و از هر گناه کاری بدتر است

عبدالحمید وابشی می گوید : به امام محمد باقر(ع) عرض کردم : همسایه ای دارم که هر گونه حرامی را مرتکب می شود ، نماز را که از مهمترین تکالیف است به جا نمی آورد ، و بقیه واجبات را به طریق اولی ترک می کند . امام محمد باقر(ع) فرمودند : سبحان الله ، خیلی بزرگ به نظرت آمده است ؟ ألا اُخبرک بمن هو شر منه؟ می خواهی بدتر از او را به تو معرفی کنم ؟ عرض کردم : بلی بفرمائید . امام باقر(ع) فرمودند : الناصب لنا شر منه . أما إنه لیس من عبد یذکر عنده أهل البیت فیرق لذکرنا إلا مسحت الملائکه ظهره، وغفر الله له ذنوبه کلها إلا أن یجی ء بذنب یخرجه من الإیمان، وإن الشفاعه لمقبوله وما تقبل فی ناصب، وإن المؤمن لیشفع لجاره وما له حسنه . ناصبی (کسی که آشکارا با ائمه(ع) دشمنی می کند و ناسزا می گوید) از او بدتر است ، بدان بنده ای نیست که ما اهل بیت(ع) نزد او یاد شویم پس با یاد ما قلبش نرم گردد و به ما متمایل شود ، مگر اینکه فرشته با بال خود بر پشت او بکشد (برای او دعا کند) ، و خداوند تبارک و تعالی همه گناهان او را بیامرزد ، مگر گناهی مرتکب شود که او را از دائره ایمان خارج کند . و همانا شفاعت اولیاء الهی درباره گنه کاران پذیرفته می شود و در مورد ناصبی شفاعت کسی پذیرفته نمی شود . مؤمن برای همسایه اش که کار نیکوئی ندارد شفاعت می کند و می گوید : خداوندا ، این همسایه من است که اذیت و آزار را از من باز می داشت ، پس شفاعت او درباره همسایه اش پذیرفته شود ، و خداوند تبارک و تعالی بفرماید : من پروردگار تو هستم و من به پاداش دادن او سزاوارترم ، پس او را در حالی که هیچگونه ثوابی و کار نیکی ندارد داخل بهشت گرداند . و همانا مؤمنی که از همه کمتر توان شفاعت دارد ، در مورد سی نفر شفاعت می کند ، و در این هنگام است که اهل دوزخ گویند : (فَما لَنا مِن شافِعین ، وَلا صَدیقٍ حَمیم ، فَلَوْ أن لَنا کَرهً فَنَکُونَ مِنَ المُؤْمِنین )( سوره شعراء ، آیه 102 - 100) ، (ما شفیعی نداریم ، و دوستی صمیمی برای ما نیست ، اگر بار دیگر به دنیا برمی گشتیم از مؤمنین می شدیم) .

در روایتی بعد از قرائت این آیه ، امام محمد باقر(ع) فرمودند : به خدا قسم ، رتبه و مرتبه دوست بزرگ است ، چون خداوند تبارک و تعالی او را بر خویشاوند مقدم داشته است .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد1 - بخش امام محمد بن علی الباقر(ع) - صفحه 523)