ثواب و فضیلت گریه بر امام حسین(ع)

1) امام صادق(ع) فرمودند: كسى كه يادى از امام حسين بن على(ع) نزدش بشود و از چشمش به مقدار بال مگس اشك خارج شود ، اجر او بر خدا است ، و حقتعالى به كمتر از بهشت براى او راضى نيست.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه325)

..............

2) امام سجاد(ع) فرمودند: هر مومنى كه بخاطر شهادت حسین بن علی(ع) گريه كند تا اشکش بر گونه‏هايش جارى گردد ،خداوند منان غرفه‏اى در بهشت به او دهد كه مدت ها در آن ساكن گردد ، و هر مومنى بخاطر ايذاء و آزارى كه از دشمنان ما در دنيا به ما رسيده گريه كند تا اشکش بر گونه‏هايش جارى شود ، خداوند متعال در بهشت به او جايگاه شايسته‏اى دهد ، و هر مومنى در راه ما اذيت و آزارى به او رسد ، پس بگريد تا اشکش بر گونه‏هايش جارى گردد ، خداوند متعال آزار و ناراحتى را از او بگرداند و در روز قيامت از غضب و آتش دوزخ در امانش قرار دهد.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه324)

..............

3) امام صادق(ع) فرمودند: براى بنده جزع نمودن و گريستن در تمام امور مكروه و ناپسند است ، مگر گريستن و جزع كردن بر حسين بن علی(ع) ، زيرا شخص در اين گريستن مأمور و مثاب مى باشد.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه324)

..............

4) امام سجاد(ع) فرمودند: كسى كه از دو چشمش قطره‏اى اشک در راه ما بيايد ، خداوند متعال در بهشت غرفه‏اى به او عطاء فرمايد كه روزگارها در آن ساکن باشد.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه326)

..............

5) امام صادق(ع) فرمودند: كسى كه نام ما نزد او برده شود و از چشمانش اشک بيايد ، اگر چه به قدر بال پشه باشد ، گناهانش آمرزيده شود ، حتی اگر به اندازه روى درياها باشد.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه336)

..............

6) امام صادق(ع) فرمودند: كسى كه ما را نزد او ياد كنند پس از چشمانش اشک بيايد ، خداوند متعال صورتش را بر آتش حرام مى نمايد.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه338)

..............

7) مسمع بن عبد الملك بصری میگوید که امام صادق(ع) به من فرمودند: اى مسمع تو از اهل عراق هستى ، آيا به زيارت قبر حسين(ع) مى‏روى؟ عرض كردم : خير، من نزد اهل بصره مردى مشهور هستم و نزد ما كسانى هستند كه خواسته اين خليفه را طالب بوده و دشمنان ما از گروه ناصبی ها و غير ايشان بسيار بوده و من در امان نيستم از اينكه حال من را نزد پسر سليمان گزارش كنند . در نتيجه او با من كارى كند كه عبرت ديگران گردد لذا احتياط كرده و به زيارت آن حضرت نمى‏روم . امام صادق(ع) به من فرمودند: آيا ياد مى‏كنى مصائبى را كه براى آن جناب فراهم كرده و آزار و اذيت‏هائى كه به امام حسین(ع) روا داشتند؟ عرض كردم: بلى. امام صادق(ع) فرمودند: آيا به جزع و فزع مى‏آئى؟ عرض كردم: بلى به خدا قسم و بخاطر ياد كردن مصائب امام حسین(ع) چنان غمگين و حزين مى‏شوم كه اهل و عيالم اثر آن را در من مشاهده مى‏كنند و چنان حالم دگرگون مى‏شود كه از خوردن طعام و غذا امتناع نموده و بوضوح علائم حزن و اندوه در صورتم نمايان مى‏گردد. امام صادق(ع) فرمودند: خدا رحمت كند اشک هاى تو را (يعنى خدا بواسطه اين اشک ها ، تو را رحمت‏ نمايد) ، در ادامه امام صادق(ع) فرمودند: بدان قطعا تو از كسانى محسوب مى شوى كه به خاطر ما جزع نموده و به واسطه سرور و فرح ما مسرور گشته و بخاطر حزن ما محزون گرديده و بجهت خوف ما خائف بوده و هنگام مأمون بودن ما در امان هستند ، توجه داشته باش حتما و عنقريب هنگام مرگ اجدادم را بالاى سرت خواهى ديد كه به ملك الموت سفارش تو را خواهند نمود و بشارتى كه به تو خواهند داد برتر و بالاتر از هر چيزى است و خواهى ديد كه ملك الموت از مادر مهربان به فرزندش به تو مهربان‏تر و رحيم‏تر خواهد بود. در ادامه مسمع مى‏گويد که : سپس امام صادق(ع) گريستند و اشک هاى مباركشان جارى شد و من نيز با آن جناب اشک ريختم، پس از آن امام صادق(ع) فرمودند: (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنا عَلى‏ خلقه بالرّحمة و خصّنا اهل البيت بالرّحمة) . اى مسمع از هنگامى كه امير المومنين علی(ع) شهيد شدند ، زمين و آسمان بر ما ترحم نموده و مى‏گريند و موجودى بيشتر از فرشتگان بر ما گريه نكرده است ، ايشان اشک ‏هايشان لا ينقطع جارى بوده و هرگز قطع نمى شود. توجّه داشته باش که احدى بخاطر ترحم به ما و به جهت مصائبى كه بر ما وارد شده گريه نمى‏كند ، مگر آنكه قبل از آمدن اشک از چشمش حق تعالى او را رحمت خواهد نمود ، و وقتى اشک ها بر گونه‏هايش جارى گشت ، در صورتى كه يك قطره از آنها در جهنم بيفتد ، حرارت و آتش آن را خاموش و آرام مى‏كند كه ديگر براى آن حرارتى پيدا نمى‏شود. دانسته باش كسى كه به خاطر ما قلبش دردناك شود در روزى كه موت و مرگش فرا برسد و ما را مشاهده نمايد ، سرور و نشاطى برايش پيدا شود كه پيوسته اين سرور در او بوده تا در كنار حوض بر ما وارد گردد ، و هنگامى كه محب و دوست دار ما اهل بيت(ع) بر حوض كوثر وارد شود سرور و فرح خاصى در كوثر پيدا شود به حدى كه انواع و اقسام اطعمه‏اى را به او چشانده كه وى مايل‏ نيست طعم آن غذاها زائد گردد. اى مسمع : كسى كه از آن حوض يك جرعه بياشامد ، هرگز بعد از آن تشنه نشده و ابدا طلب آب نكند. ای مسمع ، توجه داشته باش تو از كسانى هستى كه از آب آن حوض مى‏آشامى . و نيست چشمى كه براى ما بگريد مگر آنكه از نعمت نظر نمودن به آب كوثر بهره مند شده و از آن سيراب مى‏گردد. دوستداران ما كه از آب كوثر مى آشامند ، پس از نوشيدن از آن لذتى كه برده و طعمى كه چشيده و شهوتى كه در آن‏ها پديد آمده به مراتب بيشتر از لذت و طعم و شهوتى است كه به ديگران يعنى كسانى كه در مرتبه پائين‏تر از حب ما هستند اعطاء می گردد. بر بالاى حوض كوثر امير المؤمنين علی(ع) ايستاده و در دست مباركشان عصائى از گياه عوسج بوده كه با آن دشمنان ما را منكوب و مضروب می سازند، يكى از آن دشمنان محضر مباركش عرض مى‏كند: من شهادتين مى‏گويم. حضرت مى‏فرمايد: نزد امام خود (فلانى) برو پس از او بخواه كه تو را شفاعت كند. آن شخص مى‏گويد: امام من كه نامش را برديد از من تبرّى مى‏جويد. حضرت مى‏فرمايند: به پشت خود بر گردد و از كسى كه دوستش مى‏داشتى و بر خلائق مقدّمش مى‏نمودى طلب شفاعت كن ، زيرا بهترين خلق نزد تو بايد شفاعت را بكند چه آنكه بهترين مخلوقات كسى است كه شفيع ديگران باشد. آن شخص مى‏گويد: از تشنگى مردم. حضرت به او مى‏فرمايند: خداوند تو را تشنه‏تر كرده و عطشت را زياد كند. در ادامه مسمع مى‏گويد: به امام صادق(ع) عرض كردم: فدايت شوم اين شخص چگونه نزديك حوض مى‏رود در حالى كه غير از امير المؤمنين(ع) احدى بر آن قادر نيست؟ حضرت فرمودند: اين شخص از اعمال زشتى چند اجتناب نموده و وقتى ما را نام مى‏برد از ناسزا گفتن و فحش دادن خوددارى مى‏كرد و كارهائى را كه ديگران جرات نموده و انجام می ‏دادند ، وى آنها را ترك مى‏كرد ، ولى اين نه بخاطر حب و دوستى با ما بوده ، بلكه منشأ آن زياد عبادت نمودن و تدین و منصرف بودنش از ذكر مردم مى‏باشد ، ولى در قلبش نفاق بوده و دين و آئينش مذهب نصب و تبعيّت از اهل آن بوده و ولايت و دوستى خلفاء ماضى را داشته و آن دو نفر را بر هر كسى مقدّم مى كند.

(کامل الزیارات ، ابن قولویه ، صفحه335)