اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم
شفای انسان فلج مبتلا به (ام اس) در مسجد مقدس جمکران
حرف های زن، دل مرد را لرزاند. حرف های غریبی بود. بوی خداحافظی می داد. بچه ها خواب بودند. زن تند تند نفس می کشید. مرد نگاهش را از چهره بی حال زن برداشت و به گل های قالی خیره شد. بغضی سنگین گلویش را فشرد. صدای دکتر در گوشش پیچید.
گفتید پرونده پزشکی شو کجا نشون دادید؟ فکر نمی کنم از دست ما کاری بربیاد. خانم شما دچار بیماری سخت MS یا ناراحتی مغز و اعصاب شده. متأسفانه کاری از دست ما ساخته نیست. باید به خدا توکل کنید. تنها یه معجزه می تونه، اونو از این وضع نجات بده.
زن چشمان بی رمقش را از هم گشود. لب هایش به زحمت جنبید.
علی! از وقتی رفتیم مشهد زیارت آقا یه حال غریبی دارم.
مرد سرش را به صورت زن نزدیک کرد.
چی شده مریم؟ چطور شد یاد مشهد افتادی؟ اگه دلت می خواد بازم می برمت! می خوای بری؟ آره؟
نمی دونم تا کی باید این روزای زجر آور رو تحمل کنم و تو رو عذاب بدم. خجالت می کشم تو چشات نگاه کنم. باعث دردسرت شدم. از کار و زندگی انداختمت. نه خواب داری، نه خوراک. دیگه تحمل ندارم... .
شانه های زن به لرزه افتاد. قطرات اشک گونه اش را خیس کرد.
مریم! تو درباره من چی فکر می کنی. با این حرفا دلمو آتیش زدی، مگه تا حالا چیزی گفتم. برخورد تندی از من دیدی؟
زن با پشت دست، اشک ها را از پهنای صورتش پاک کرد. به پای فلجش خیره شد و گفت:
هر وقت چشم باز کردم، تو رو بالای سر خودم دیدم. یه خواهش ازت دارم: منو ببر قم. فقط همین!
.....................
هوای دم کرده اتوبوس، مجبورش کرد سر از پنجره بیرون بیاورد و نفس تازه کند. نگاهی به زن انداخت. آرام بود و چهره اش معصوم تر از همیشه به نظر می رسید. به یاد روزهای خوش گذشته افتاد.
علی آقا!
مرد نگاهش را به سوی زن چرخاند. لبخندی روی لب هایش نشست.
چیزی می خوای؟
خیلی مونده به قم برسیم؟ دیگه صبرم داره تموم می شه!
زن دستش را روی شانه مرد گذاشت و ادامه داد:
بعد از زیارت حضرت معصومه، بریم جمکران. یه چیزی تو دلم می گه زود خودتو برسون مسجد امام زمان. یکی اونجا منتظرته.
مرد خم شد و از داخل کیف، پاکتی پر از قرص بیرون آورد.
اصلاً یادم نبود! قرصاتو نخوردی!
اتوبوس به قم رسید. بعد از مدت ها دوباره نگاه مرد به گنبد حرم حضرت معصومه افتاد. گنبد طلایی درخشش خاصی داشت. در دل احساس شرمندگی کرد. از خانم خجالت می کشید. بارها قصد زیارت کرده بود. اما هر بار مسئله ای پیش آمده بود و او از آمدن منصرف شده بود. زنش را نگاه کرد. بی تابی می کرد و اشک می ریخت. انگار محرم رازی پیدا کرده بود. نگاه خسته زن با دیدن گنبد طلا، جلایی دوباره یافت. خودش را به زحمت سرپا نگه داشت. در یک دست، عصا داشت و با دست دیگر، به مردش تکیه داده بود. می خواست هر چه زودتر به وصل یار برسد و ضریح را در آغوش بکشد. وارد صحن بزرگ شدند. دست به سینه ایستادند.
السلام علیکِ یا بنت رسول الله...
رنگ از چهره زن پرید. نه صدایی می شنید و نه چیزی می دید. زمزمه های غریبانه اش دل هر شنونده ای را به درد می آورد.
خانم جان! از یه شهر دور برات مهمون اومده. می دونم حرفمو گوش می دی. می دونم نگاهم می کنی. دیگه طاقت زنده موندن ندارم. نمی تونم نفس بکشم. نمی تونم حرف بزنم. بی بی جان! به امیدی به این شهر اومدم. ناامید برم نگردون. نذار برای راه رفتن خجالت بکشم. نذار بیشتر از این شرمنده بنده ها باشم!
صدای ملکوتی اذان ظهر از بلندگوی حرم در صحن طنین انداز شد. زن با چشمانی اشک بار نگاه به آسمان دوخت. هنوز نتوانسته بود علت آن «حسّ غریب» را پیدا کند. چیزی درونش او را به سوی خود می خواند. بعد از زیارت حضرت معصومه(س) راهی جمکران شدند. حیاط مسجد لبریز از جمعیتی بود که به میهمانی آقا آمده بودند. نگاه زن به پای بی رمقش افتاد. عجیب درد می کرد. دست روی پایش گذاشت و از شدت درد به گریه افتاد. مرد با دیدن این صحنه پیشانی بر زمین گذاشت. دیگر نمی خواست سر بلند کند و همسرش را در آن حال ببیند. تحمل پرپرشدن گل زندگی اش را نداشت. آرام زمزمه کرد:
آقاجان! برات مهمون آوردم. مهمونی که دکترها ازش قطع امید کردن. نمی تونم جنازه اش رو تحویل بچه هاش بدم. دل اونا به این خوشه که مادرشون سالم برگرده. ادرکنی یا صاحب الزمان!
... لحظاتی بعد سر از سجده برداشت. زن را دید که عصا رو به گوشه ای انداخته و بدون کمک کسی، روی پاهایش ایستاده. زن فریاد زد:
علی! پاهامو ببین دیگه فلج نیستم. دیدی آقا جوابمو داد. نگاهم کرد.
زن گریه کنان به سمت مسجد دوید. مقابل مسجد به سجده افتاد. مرد با تعجب به حرکات او خیره شد. دقایقی بعد، صدای صلوات های پی در پی در فضا پیچید. جمعیتی انبوه مرد و زن را در میان گرفتند. آنها آمده بودند به چشم خود ببینند صاحب خانه چه لطف بزرگی در حق مهمان خویش کرده؛ مهمانی که امید به زنده ماندن نداشت.
پی نوشت ها:
1. مسجد مقدس جمکران تجلیگاه صاحب الزمان(ع)، ص157.
2. دفتر ثبت کرامات مسجد مقدس جمکران، شماره 110، سال 1377ش
منبع: کرامات حضرت مهدی(عج)
پایگاه اطلاع رسانی حوزه نت
حرف های زن، دل مرد را لرزاند. حرف های غریبی بود. بوی خداحافظی می داد. بچه ها خواب بودند. زن تند تند نفس می کشید. مرد نگاهش را از چهره بی حال زن برداشت و به گل های قالی خیره شد. بغضی سنگین گلویش را فشرد. صدای دکتر در گوشش پیچید.
گفتید پرونده پزشکی شو کجا نشون دادید؟ فکر نمی کنم از دست ما کاری بربیاد. خانم شما دچار بیماری سخت MS یا ناراحتی مغز و اعصاب شده. متأسفانه کاری از دست ما ساخته نیست. باید به خدا توکل کنید. تنها یه معجزه می تونه، اونو از این وضع نجات بده.
زن چشمان بی رمقش را از هم گشود. لب هایش به زحمت جنبید.
علی! از وقتی رفتیم مشهد زیارت آقا یه حال غریبی دارم.
مرد سرش را به صورت زن نزدیک کرد.
چی شده مریم؟ چطور شد یاد مشهد افتادی؟ اگه دلت می خواد بازم می برمت! می خوای بری؟ آره؟
نمی دونم تا کی باید این روزای زجر آور رو تحمل کنم و تو رو عذاب بدم. خجالت می کشم تو چشات نگاه کنم. باعث دردسرت شدم. از کار و زندگی انداختمت. نه خواب داری، نه خوراک. دیگه تحمل ندارم... .
شانه های زن به لرزه افتاد. قطرات اشک گونه اش را خیس کرد.
مریم! تو درباره من چی فکر می کنی. با این حرفا دلمو آتیش زدی، مگه تا حالا چیزی گفتم. برخورد تندی از من دیدی؟
زن با پشت دست، اشک ها را از پهنای صورتش پاک کرد. به پای فلجش خیره شد و گفت:
هر وقت چشم باز کردم، تو رو بالای سر خودم دیدم. یه خواهش ازت دارم: منو ببر قم. فقط همین!
.....................
هوای دم کرده اتوبوس، مجبورش کرد سر از پنجره بیرون بیاورد و نفس تازه کند. نگاهی به زن انداخت. آرام بود و چهره اش معصوم تر از همیشه به نظر می رسید. به یاد روزهای خوش گذشته افتاد.
علی آقا!
مرد نگاهش را به سوی زن چرخاند. لبخندی روی لب هایش نشست.
چیزی می خوای؟
خیلی مونده به قم برسیم؟ دیگه صبرم داره تموم می شه!
زن دستش را روی شانه مرد گذاشت و ادامه داد:
بعد از زیارت حضرت معصومه، بریم جمکران. یه چیزی تو دلم می گه زود خودتو برسون مسجد امام زمان. یکی اونجا منتظرته.
مرد خم شد و از داخل کیف، پاکتی پر از قرص بیرون آورد.
اصلاً یادم نبود! قرصاتو نخوردی!
اتوبوس به قم رسید. بعد از مدت ها دوباره نگاه مرد به گنبد حرم حضرت معصومه افتاد. گنبد طلایی درخشش خاصی داشت. در دل احساس شرمندگی کرد. از خانم خجالت می کشید. بارها قصد زیارت کرده بود. اما هر بار مسئله ای پیش آمده بود و او از آمدن منصرف شده بود. زنش را نگاه کرد. بی تابی می کرد و اشک می ریخت. انگار محرم رازی پیدا کرده بود. نگاه خسته زن با دیدن گنبد طلا، جلایی دوباره یافت. خودش را به زحمت سرپا نگه داشت. در یک دست، عصا داشت و با دست دیگر، به مردش تکیه داده بود. می خواست هر چه زودتر به وصل یار برسد و ضریح را در آغوش بکشد. وارد صحن بزرگ شدند. دست به سینه ایستادند.
السلام علیکِ یا بنت رسول الله...
رنگ از چهره زن پرید. نه صدایی می شنید و نه چیزی می دید. زمزمه های غریبانه اش دل هر شنونده ای را به درد می آورد.
خانم جان! از یه شهر دور برات مهمون اومده. می دونم حرفمو گوش می دی. می دونم نگاهم می کنی. دیگه طاقت زنده موندن ندارم. نمی تونم نفس بکشم. نمی تونم حرف بزنم. بی بی جان! به امیدی به این شهر اومدم. ناامید برم نگردون. نذار برای راه رفتن خجالت بکشم. نذار بیشتر از این شرمنده بنده ها باشم!
صدای ملکوتی اذان ظهر از بلندگوی حرم در صحن طنین انداز شد. زن با چشمانی اشک بار نگاه به آسمان دوخت. هنوز نتوانسته بود علت آن «حسّ غریب» را پیدا کند. چیزی درونش او را به سوی خود می خواند. بعد از زیارت حضرت معصومه(س) راهی جمکران شدند. حیاط مسجد لبریز از جمعیتی بود که به میهمانی آقا آمده بودند. نگاه زن به پای بی رمقش افتاد. عجیب درد می کرد. دست روی پایش گذاشت و از شدت درد به گریه افتاد. مرد با دیدن این صحنه پیشانی بر زمین گذاشت. دیگر نمی خواست سر بلند کند و همسرش را در آن حال ببیند. تحمل پرپرشدن گل زندگی اش را نداشت. آرام زمزمه کرد:
آقاجان! برات مهمون آوردم. مهمونی که دکترها ازش قطع امید کردن. نمی تونم جنازه اش رو تحویل بچه هاش بدم. دل اونا به این خوشه که مادرشون سالم برگرده. ادرکنی یا صاحب الزمان!
... لحظاتی بعد سر از سجده برداشت. زن را دید که عصا رو به گوشه ای انداخته و بدون کمک کسی، روی پاهایش ایستاده. زن فریاد زد:
علی! پاهامو ببین دیگه فلج نیستم. دیدی آقا جوابمو داد. نگاهم کرد.
زن گریه کنان به سمت مسجد دوید. مقابل مسجد به سجده افتاد. مرد با تعجب به حرکات او خیره شد. دقایقی بعد، صدای صلوات های پی در پی در فضا پیچید. جمعیتی انبوه مرد و زن را در میان گرفتند. آنها آمده بودند به چشم خود ببینند صاحب خانه چه لطف بزرگی در حق مهمان خویش کرده؛ مهمانی که امید به زنده ماندن نداشت.
پی نوشت ها:
1. مسجد مقدس جمکران تجلیگاه صاحب الزمان(ع)، ص157.
2. دفتر ثبت کرامات مسجد مقدس جمکران، شماره 110، سال 1377ش
منبع: کرامات حضرت مهدی(عج)
پایگاه اطلاع رسانی حوزه نت
شفا در جمکران،شفای مریض در جمکران،شفای بیمار در جمکران،شفا گرفتن در جمکران،شفای فلج در جمکران،شفا در مسجد جمکران،شفای مریض در مسجد جمکران،شفای بیمار در مسجد جمکران،شفا گرفتن در مسجد جمکران،شفای فلج در مسجد جمکران،شفای ام اس،شفای فلج ام اس،شفای انسان فلج ام اس،شفا در مسجد مقدس جمکران،شفای مریض در مسجد مقدس جمکران،شفای بیمار در مسجد مقدس جمکران،شفا گرفتن در مسجد مقدس جمکران،شفای فلج در مسجد مقدس جمکران