تحفه پروردگار و هدیه خدا به رسول الله(ص) چیست؟

روزی رسول خدا(ص) در سرزمین ریگزار ابطح نشسته بودند ، عموی بزرگوارش حضرت حمزه(ع) و عموی دیگرش عبّاس و پسر عمویش علی بن ابی طالب(ع) با جمع دیگری که عمّار بن یاسر و منذر بن ضحضاح و ابوبکر و عمر بودند در خدمت آن حضرت حضور داشتند ، ناگهان جبرئیل امین(ع) در آن صورت عظیم خود و در حالی که بال هایش را گسترده و مشرق تا مغرب را گرفته بود فرود آمد ، و عرض کرد : ای محمد(ص) ، خداوند بلند مرتبه برایت سلام می رساند و می فرماید : باید چهل شبانه روز از خدیجه(س) دوری اختیار کنی . این مطلب بر رسول خدا(ص) دشوار و گران آمد ، زیرا به همسرش حضرت خدیجه(س) دوستی و علاقه فراوانی داشت . بعد از این فرمان الهی ، رسول الله(ص) چهل شبانه روز از حضرت خدیجه(س) دوری گزید ، روزها را روزه می گرفت و شبها به عبادت و شب زنده داری می پرداخت ، و در ضمن توسّط عمّار برای حضرت خدیجه(س) پیغام فرستاد که : ای خدیجه(س) ، گمان مبری که این کناره گیری من از تو به خاطر بی اعتنائی یا کدورتی باشد ، بلکه پروردگارم چنین فرمانی داده تا آنچه اراده فرموده محقّق گردد ، و تو هرگز گمانی جز خیر و خوبی به من نداشته باش . فإنّ اللَّه عزّوجلّ لیباهی بک کرام ملائکته کلّ یوم مراراً . و همانا خداوند تبارک و تعالی روزی چند مرتبه به وجود تو بر فرشتگان بزرگوار خود مباهات می کند ، و هنگامی که شب فرا می رسد درِ خانه را ببند و بستر خود را گسترده و با فکری آسوده استراحت کن ، و من در منزل فاطمه بنت اسد(س) این ایّام را سپری می کنم ، تا مدّت تعیین شده پایان پذیرد . ولی با این سفارش رسول خدا(ص) و دلداری او ، حضرت خدیجه(س) هر روز چند مرتبه به خاطر جدائی و دوری از رسول الله(ص) دچار غم و اندوه می شد ، تا آنکه چهل روز کامل گردید ، در این هنگام ، امین وحی خدا جبرئیل(ع) محضر رسول خدا(ص) شرفیاب گردید و عرض کرد : ای محمد(ص) ، خداوند بلند مرتبه برایت سلام می رساند و می فرماید : برای پذیرفتن هدیه و تحفه ما آماده باش . پیغمبر اکرم(ص) فرمودند : ای جبرئیل(ع) ، تحفه پروردگار جهانیان و هدیه او چیست ؟ جبرئیل(ع) عرض کرد : نمی دانم . در همین حال ناگهان میکائیل(ع) فرود آمد و به همراه خود طبقی را که بر روی آن دستمالی ابریشمی یا دیبا کشیده شده بود آورد و آن را در مقابل رسول خدا(ص) بر زمین نهاد . جبرئیل(ع) جلو آمد و به پیغمبر اکرم(ص) عرض کرد : ای محمد(ص) ، پروردگارت فرموده است که امشب با این غذا افطار کن . امیرالمومنین علی(ع) فرمودند : روش پیغمبر اکرم(ص) این بود که هنگام افطار به من دستور می داد در را باز کنم تا اگر کسی می خواست غذا بخورد وارد شود ، ولی در آن شب به من فرمودند : کنار در بنشین و کسی را راه نده ، زیرا خوردن این طعام بر غیر من حرام است . امیرالمومنین علی(ع) می فرماید : من کنار در نشستم ، و پیغمبر اکرم(ص) با آن طعام تنها ماند ، سرپوش را از روی طبق برداشت ، در آن خوشه ای خرمای تازه و خوشه ای انگور بود ، رسول خدا(ص) از آنها میل فرمودند ، و بعد از آن آب نوشیدند تا سیراب شدند ، سپس اراده فرمودند که دست های مبارک خود را بشویند ، جبرئیل(ع) بر دست هایش آب ریخت ، میکائیل(ع) آن را شستشو داد و اسرافیل(ع) با دستمالی خشک کرد ، آنگاه اضافه غذا را با ظرف آن به طرف آسمان بردند . رسول خدا(ص) برخاستند تا نماز بخوانند ، جبرئیل(ع) پیش آمد و عرض کرد : اکنون وقت نماز خواندن نیست ، بلکه باید به خانه حضرت خدیجه(س) روی و با او همبستر گردی ، خداوند تبارک و تعالی اراده فرموده است امشب از صلب شما فرزندی پاک بیافریند . رسول خدا(ص) به دنبال این فرمان فوراً به طرف خانه حضرت خدیجه(س) روان گردید . حضرت خدیجه(س) می گوید : من در این مدّت به تنهائی خو گرفته بودم ، همینکه شب فرا می رسید سر خود را می پوشاندم ، و پرده را می انداختم ، و درب خانه را می بستم ، نماز و دعای خود را می خواندم، آنگاه چراغ را خاموش و در بستر آرام می گرفتم . در آن شب هنوز بین خواب و بیداری بودم که صدای کوبه در را شنیدم ، صدا زدم کیست که در را می کوبد ، دری را که جز محمد(ص) کسی حقّ کوبیدن آن را ندارد . رسول خدا(ص) با کلام دلنشین و لهجه شیرین خود فرمودند : ای خدیجه(س) ، در را باز کن ، من محمد(ص) هستم . حضرت خدیجه(س) گوید : با خوشحالی و شادمانی فراوان برخاستم و در را باز کردم ، رسول خدا(ص) وارد منزل گردید ، برنامه آن حضرت این بود که وقتی وارد منزل می شد ظرف آبی را طلب می کرد ، با آن وضو می گرفت و دو رکعت نماز مختصر می خواند ، سپس در بستر خود قرار می گرفت ، ولی در آن شب ظرف آبی طلب نکرد و آماده برای نماز خواندن نشد ، بلکه مرا طلب کرد و با من همبستر گردید ، پس سوگند به آنکه آسمان را برافراشت و آب را از چشمه ها جاری ساخت ، رسول خدا(ص) در آن شب از من دور نگردید مگر اینکه سنگینی حمل فاطمه(س) را در وجود خود احساس کردم .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد1 - بخش حضرت فاطمه زهرا(س) - صفحه 426)