یکی از برخوردهای امام کاظم(ع) با دشمنانش

شیخ مفید(ره) در (الارشاد) و طبرسی(ره) صاحب تفسیر (مجمع البیان) در (اعلام الوری) می نویسند که : حسن بن محمد از جدّش از افراد زیادی از یاران و اساتیدش نقل می کند که : یکی از فرزندان عمر بن خطاب در مدینه امام کاظم(ع) را مورد آزار و اذیت قرار می داد ، وقتی امام کاظم(ع) را می دید ناسزا می گفت و به امیرالمومنین علی(ع) دشنام می داد . روزی بعضی از یاران امام کاظم(ع) به حضرتش عرض کردند : اجازه دهید ما این فاجر را بکشیم . امام کاظم(ع) به شدت آنها را از این عمل بازداشته و به خاطر این عمل توبیخ نمود . آنگاه امام کاظم(ع) از شغل آن مرد عُمری پرسید . گفتند: او در اطراف مدینه مشغول زراعت است ، امام کاظم(ع) سوار بر مرکبش شده و به سوی او حرکت کرد ، او را در مزرعه اش پیدا کرد ، با الاغش وارد مزرعه وی شد . آن شخص عُمری فریاد زد: زراعت مرا لگدمال نکن . امام کاظم(ع) همچنان سوار بر الاغ از روی زراعت او به طرفش می رفت ، تا این که نزدیک او رسید ، و از مرکب پیاده شد ، و در کنارش نشست ، و با روی گشاده و خندان به او فرمود : چقدر هزینه برای این مزرعه کرده ای؟ گفت: صد دینار . امام کاظم(ع) کیسه ای در آورد ، که در آن سیصد دینار بود ، و به او داد و فرمود: زراعت تو نیز به حال خودش باقی است ، خداوند آنچه در آن اُمید داری به تو روزی می کند . راوی گوید: عُمری برخاست و سر امام کاظم(ع) را بوسید و تقاضا کرد که حضرت از خطای گذشته اش بگذرد . امام کاظم(ع) لبخندی به او زد و بازگشت . راوی گوید : امام کاظم(ع) به سوی مسجد رفت ، دید آن شخص عُمری در مسجد نشسته ، نگاهی به امام کاظم(ع) کرد و این آیه را خواند: (اللَّهُ أَعْلَمُ حَیث یَجْعَل رِسالَتَه) ، (خداوند آگاه تر است که رسالت خویش را در کجا قرار دهد) . یاران عُمری دور او را گرفتند و گفتند: جریان چیست؟ تو پیش از این چنین عقیده نداشتی و این گونه نمی گفتی ؟ عُمری گفت: اکنون شنیدید که چه گفتم ، و شروع کرد به دعا کردن برای امام کاظم(ع) . یارانش با او دشمنی کردند او نیز با آنها دشمن شد . وقتی امام کاظم(ع) به منزلش برگشت ، به اطرافیانش که تصمیم قتل او را گرفته بودند فرمود : أیّما کان خیراً ما أردتم ؟ أم ما أردت ؟ إنّنی أصلحت أمره بالمقدار الّذی عرفتم وکفیت به شرّه . کدام رفتار بهتر بود؟ آنچه شما تصمیم داشتید یا آنچه من انجام دادم؟ ، من با مقدار مبلغی که می دانید او را رو به راه کرده و جلو شرّش را گرفتم .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد2 - بخش امام موسی بن جعفر الکاظم(ع) - صفحه 643)