یکی از جلوه های نماز و عبادات امام سجاد(ع)

حمّاد بن حبیب عطّار کوفی می گوید : سالی با کاروانی به سوی مکه به راه افتادیم ، شب هنگام از منزل زباله (نام مکانی در راه مکه است) کوچ کردیم ، در این هنگام باد سیاهی به استقبال کاروان آمد ، شدت طوفان کاروان را از هم پاشید ، من آواره و سرگردان در دشت و صحرا شدم ، تا این که به بیابان بی آب و علفی رسیدم . وقتی تاریکی شب همه جا را فراگرفت به درخت کهنی پناه آوردم ، وقتی تاریکی شب با روشنای صبح درآمیخت و نزدیک سحر شد ، جوانی را دیدم که عمامه ای بر سر بسته و بوی خوش مُشک از او به مشام می رسید ، پیش خودم گفتم: این جوان از اولیای خداست ، ترسیدم احساس کند که من در اینجا هستم و از این مکان دور شود و من مانع شوم از آنچه می خواهد انجام دهد . بدین جهت ، سعی کردم خود را در گوشه ای پنهان کنم . او بدین مکان نزدیک شد ، و آماده نماز گشت ، آنگاه برخاست و ایستاد ، او می گفت : یا من أحار کلّ شی ء ملکوتاً ، وقهر کلّ شی ء جبروتاً ، أولج قلبی فرح الإقبال علیک ، وألحقنی بمیدان المطیعین لک . ای خدایی که با ملکوت خود ، همه چیزها را حیران کرده ای و از نظر جبروت بر همه اشیاء غلبه نموده ای ، در دلم سرور اقبال به سوی تو را وارد کن ، و مرا به میدان اطاعت کنندگانت ملحق نما .آنگاه نماز را شروع کرد ، وقتی دیدم اعضایش کاملاً آرام و حرکاتش ساکت شد برخاستم و به مکانی که آماده نماز شده بود ، آمدم ، ناگاه چشمه ای دیدم که آب سفیدی از آن جاری بود ، من نیز وضو ساخته و آماده نماز شدم ، و پشت سر او ایستادم ، ناگاه محرابی را دیدم که گویا در همان ساعت برای او مهیّا گشت . او به هنگام قرائت به هر آیه ای می رسید که وعده و وعیدی در آن بود آن را با ناله های اندوهگین تکرار می نمود . وقتی شب پرده سیاه و تاریک خود را برداشت و صبح دمید ، برخاست و ایستاد . او می گفت: یا من قصده الطالبون فأصابوه مرشداً ، وأمّه الخائفون فوجدوه متفضّلاً ولجأ إلیه العابدون فوجدوه موئلاً نوالاً متی راحه من نصب لغیرک بدنه ومتی فرح من قصد سواک بنیّته . إلهی قد تقشّع الظلام ولم أقض من خدمتک وطراً ولا من حاض مناجاتک صدراً ، صلّ علی محمد وآله ، وافعل بی أولی الأمرین بک یا أرحم الرّاحمین . ای کسی که جویندگان او را قصد کرده و به او رسیده و رشد یافته اند ، ای کسی که خائفان به سوی او رفته و او را احسان کننده و بخشنده یافته اند ، و عابدان به سوی او پناه برده و او را احسان کننده یافته اند ، چگونه آسایش یابد کسی که در خدمت غیر تو بدنش را به کار گیرد ؟ و کی شاد می گردد کسی که با نیّت خود ، دیگری را قصد کند؟ خداوندا ، شب ، پرده سیاهش را برداشت ، ولی هنوز از خدمت تو سیر نشده ام و هنوز سینه ام از مناجات تو پر نشده است . بر محمد و آل محمد درود فرست ، و برای من انجام ده آنچه سزاوار توست ای مهربانترین مهربانان . من ترسیدم که او را از دست داده و بعد از آن اثری از او نیابم . به همین جهت ، به دست و پای او افتادم و گفتم: سوگند به کسی که ملال رنج را از تو برداشته و به تو شوق فراوان و لذت ترس از خدا داده است ، مرا نیز زیر بال رحمت خود قرار داده و در سایه محبت خود جای ده که من راه را گم کرده ام ، آنچه انجام دادی آرزوی من و آنچه گفتی شوق من است . ایشان فرمودند: اگر در توکّلت راست باشی هرگز گم نمی شوی ، در عین حال پشت سر من راه بیا . وقتی کنار درخت رسیدیم دست مرا گرفت ، من خیال می کردم که زمین از زیر پای من کشیده می شود ، هنگامی که صبح دمیده شد ، به من فرمودند : مژده باد ، این مکه است ، رسیدیم . من صدای مردم را شنیده و راه را دیدم ، به او گفتم: سوگند به کسی که در روز قیامت (روز فقر و فاقه) به او امیدواری ، تو کیستی؟ فرمودند: حال که سوگندم دادی می گویم ، من علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (صلوات اللّه علیهم اجمعین) هستم .

(القطره - سید احمد مستنبط(ره) - جلد2 - بخش امام زین العابدین علی بن الحسین السجاد(ع) - صفحه 548)